Oost-Europa heeft een legioen blues- en rootsmuziekfans en een van hun favoriete artiesten met de fakkel van de traditionele blues is de Hongaarse bluesman Little G Weevil. Deze singer/songwriter/gitarist maakte menig lange pelgrimstocht naar Amerika om te studeren, onder te dompelen en zichzelf in de kunstvorm aan de bron in Atlanta, St. Louis en Memphis, waar hij werkte als afwasser in een club in Beale Street gewoon om dicht bij de actie te zijn. Little G won de International Blues Challenge in 2013 als solo-act, toerde internationaal en heeft acht albums opgenomen alles stil kwam te staan door de pandemie. Een harder werkende muzikant vinden dan Little G zou moeilijk zijn.
In de zomer van 2023 keert hij terug met het nieuwe studioalbum, If I May, een verzameling van tien originelen composities die het scala aan blues-, jazz-, swing- en ragtime-stijlen bestrijken. Zijn toewijding aan authenticiteit gaat gepaard met zijn voorliefde voor creatieve lyriek die actuele onderwerpen presenteert en modern jargon over tijdloze muzikale vormen. Deelnemers aan Little G’s sessies in Sounday Studio in Boedapest, Hongarije is het wendbare kwartet van drummer Tom Kiss, piano man Mr. Jambalaya, Csaba Pengo op contrabas en K.C. Bruin op mondharmonica, met producer/engineer Gabor Vastag die gooit voor de goede orde de achtergrondzang erin.
Het openingsnummer, “Yoga Girl (Hold Me Close)” een echte Chicago Blues-rocker, vliegt als een Luther Allison de poort uit. Zijn reflectie op de actualiteit, “Spy Balloon Blues”, bevat Mr. Jambalaya die speelt de rol van Professor Langhaar terwijl Kiss een losse swingende New Orleans parade uitrolt. Little G zoekt verlossing op de blues “One Last Time”, om zijn zaak bepleiten op zijn gruizige leadgitaar. Hij werkt het oude nummer “You Done Me Wrong” bij in “Scam Me, Scam Me Not”, terwijl hij een sluwe vrouw waarschuwt die zijn hart probeert te stelen. De dosis rechttoe rechtaan blues ‘Doctor Hay’ gaat tegen het advies in om zijn wilde leven te beteugelen om gezond te worden.
Hij geeft een stem aan degenen die in opstand zouden komen tegen hun onderdrukkers op de kloppende Safari blues “Tribal Affairs”, een suggestieve mix van Hill Country ontmoet Mali en Delta-trance esthetiek. De langzame rhumba van Basin Street, ‘Gold Mine’, klaagt over de benarde situatie van de Afrikaanse arbeiders, die zwoegen voor de schat van de blanke man, en hij hekelt het moderne onderwijs in de tijd van het internet op de twee-beat stomper, “Tingalingaling (Everybody’s Qualified)”. De berisping gaat verder met Little G in de rollende slowblues “We Don’t Learn Much’, waarmee hij zijn angst voor onze wereld uitdrukt. Voordat alles in de afgrond stort, eindigt Little G de set door een voorbeeld van Chess Records-legende Willie Dixon te nemen en een multi-step-plan te leveren in “I Know Many Ways To Prove My Love”, terwijl de band een doorsijpelende blues speelt brouwt hij een overtuigend liefdesdrankje. Met oprechtheid en toewijding geeft Little G Weevil ons nog een reden om in de blues te geloven. – Rick J Bowen
