JOURNALIST, DOE JE WERK
Ik erger me de afgelopen tijd rot aan journalisten, die hun werk niet doen. Dat zal wel aan mijn leeftijd liggen, dat ergeren dan, want dat het niet goed gaat met de journalistiek is overduidelijk.
Journalisten zijn tegenwoordig alleen uit op een snelle quote (kijk maar naar de haagse pers-scene) of willen alleen maar datgene horen, dat ze zelf horen willen. En over het armzalige nederlands, dat ze daarbij gebruiken, zal ik het maar niet hebben.
Waar is de tijd gebleven, dat journalisten vooral bezig waren met hun eigenlijke werk, de boodschap van de man of vrouw, die ze aan het woord laten, zo duidelijk mogelijk maken voor de kijker, luisteraar of lezer?? Daarmee bedoel ik niet, dat je als journalist klakkeloos moet overnemen, wat iemand zegt en geen kritische vragen mag stellen, maar naar mijn idee gaat het om wat de geinterviewde vindt en zegt, niet om de mening van de journalist.
De journalist van tegenwoordig is niet meer de kijker aan de zijlijn, maar actief deelnemer aan het debat. Hij of zij kan dus niet meer met een open en objectieve blik aan jou en mij vertellen, hoe een probleem in elkaar zit.
We zijn inmiddels zo gewend geraakt aan die manier van werken van journalisten, dat ik verbaasd ben, als ik een journalist hoor of zie, die gewoon het oude handwerk bedrijft. Dat overkwam me vanmiddag, toen ik naar Buitenhof keek, waar Marcia Luyten eerst onze minister van Financiën en daarna Jolanda Withuis, de schrijfster van de nieuwe Juliana biografie, sprak.
Eindelijk iemand, die een minister gewoon zijn verhaal laat doen, hem helpt dat verhaal duidelijk over het voetlicht te brengen en hem en passant ook nog ontlokt, waar hij staat in de pvda-verkiezingsstrijd. En dat allemaal zonder ruzie-achtige sfeer.
Het gesprek over de biografie liet ons kort kennismaken met alles, wat in het boek staat. Marcia Luyten zorgde ervoor, dat binnen de tijd alle nieuwe en belangrijke dingen in het boek langskwamen. Klasse, en weer geen ruzie, gewoon een gesprek met uitwisseling van meningen en weer kreeg ze meer uit de geinterviewde, dan die zeggen wilde. Heerlijk om naar te luisteren en kijken.
Dat was vorige week heel anders. Toen zat er een presentator, die aan de lopende band ruzie maakte met zijn gasten en daardoor nauwelijks iets nieuws uit hen haalde. Ik kon aan één van zijn gasten zien, dat ze eigenlijk zin had om weg te lopen. Als ze dat gedaan had, had ik haar nog gelijk gegeven ook.
Ik hoop, dat er nog eens een Kees Schooneberg of Herman Broekhuizen opstaan, die radio- en televisiejournalisten vroeger op Santbergen leerden, wat hun vak inhoudt. Doodzonde dat de Media-Academie, juist nu die zo nodig is, binnenkort definitief de deuren sluit, omdat de bazen van de omroepen geen geld overhebben voor kennis- en vaardigheden voor hun personeel.
20-10-2016/HB
WINNEN & LEREN
De Olympische Spelen zijn weer zo ongeveer afgelopen. Dan hebben wij hier in Nederland de gewoonte om uitgebreid te gaan evalueren. Laat ik daar dan ook kleine bijdrage aan leveren. Over al die sporters, die niet aan de (te hoge??) verwachtingen voldeden en al die sporters, waar we niks van verwachtten, maar die toch een medaille haalden, wil ik het maar niet hebben, die zijn, al dan niet, beloond met een medaille.
Mij viel vooral op, dat de hele vaderlandse pers steeds weer net op de verkeerde plek was. Ze was wél bij de sporters, die géén medaille wonnen en níet bij de sporters, die wél wonnen. Het was op het genante af. Medailles, die gewonnen werden door nederlanders, die niet op tv kwamen, omdat er gekletst moest worden over mannen en vrouwen, die – tegen de verwachting in – geen prijs wonnen. Op de radio van hetzelfde laken een pak. Tijdens de sportzomer zitten we te luisteren naar presentatrices, die onderling een wedstrijdje vliegen afvangen doen of mannen, die hun minachting voor de sporten, die ze moeten aankondigen, niet kunnen verbergen.
Het toppunt van slechte radio werd gemaakt door een tot interviewer gebombardeerde hakkelende ex-top-schaatser, die zich steeds maar verbaast, waarom hij niet kan winnen van de echte sporter, die hij probeert na te doen. En dat alles afgewisseld met nieuws, dat blijkbaar aan kleuters gemeld moet worden, en spelletjes, waar je nog makkelijk aan mee kunt doen, als je alleen maar in Groep één hebt gezeten.
Drie maanden sportzomer heeft een hoop hersens verweekt. Hoe moet dat met mijn vertrouwen in de mensen, die straks weer gewoon een nieuwszender moeten vullen??? Het plaatje bij dit verhaal zegt “sometimes you win, sometimes you lose”, waarbij lose is doorgestreept en gewijzigd in “learn.” Ik hoop dat de mannen en vrouwen evalueerders ook iets geleerd hebben in de afgelopen tijd, maar ik heb er een hard hoofd in.
20-08-2016/HB
SLACHTOFFER
Het lijkt erop, dat wij niet meer bereid zijn te accepteren, dat mensen anders dan wij denken. “Jij moet mij gelijk geven, anders word ik boos. “En als jij iets zegt, wat mij niet bevalt, wordt ik nog bozer.” Elke bereidheid om iets anders dan het eigen oordeel ook maar te overwegen, lijkt verdwenen.
Toppunt deze week was een campagneleider van Donald Trump (hij is inmiddels de zoveelste, die is ontslagen). De man werd gevraagd om een reactie op de jongste verkiezingspeilingen in de VS. Hij was secondenlang stil en reageerde toen met: “Welke peilingen???”. Hij ontkende gewoon de cijfers.
Zijn baas maakt het nog erger. Die twijfelt bij voorbaat al aan de juistheid van de verkiezingen. Als hij verliest, dan is hij het slachtoffer van corrupte verkiezingen. Daarom roept hij zijn aanhangers nu al op, dan in verzet te komen.
Dat is wat je tegenwoordig veel ziet in het politieke debat. “Als ik geen gelijk krijg, dan heb jij de boel bedonderd.” Die slachtofferrol gebruikt elke populist vroeg of laat, niet alleen in de VS, maar ook hier in Europa, of om eigen fouten te verdoezelen of om meningen van anderen belachelijk te maken. Argumenten gebruiken in het debat wordt daarmee onmogelijk gemaakt.
Politiek is verworden tot het van de daken schreeuwen van het eigen gelijk, nuanceren is er niet meer bij. Als je dat toch doet, word je belachelijk gemaakt en weggezet als doetje. Dat zal mij ook geheid overkomen na publicatie van dit verhaal.
Ik verlang terug naar de tijd, dat onze leiders, elk vanuit hun eigen achtergrond, met respect voor elkaars mening, SAMEN bezig waren, ons leven beter te maken.
HB/19-08-2016
RADIO LONDON
Hoe kan het dat een radiostation dat al bijna 50 jaar geleden moest stoppen en maar een kleine twee jaar heeft uitgezonden, zoveel indruk heeft nagelaten?? Nu nog laten mensen zich inspireren door de programma’s van dat station en wisselen oude foto’s en tapejes uit van hun favoriete jocks van dat station.
Bij mij begon het in 1964. Ik was 9 jaar oud. Bij mij thuis werd geluisterd naar Hilversum 1 of 2, meer nederlandse zenders waren in ons dorp niet te ontvangen. Ik wist wel van het bestaan van Radio Veronica op de Noordzee, maar dat station was niet te ontvangen op onze oude Philips buizenradio.
Mijn – veel oudere – buurjongens luisterden op een draagbare radio naar mensen, die in een voor mij onbekende taal spraken en heel andere muziek draaiden dan die van de dansorkestjes op de Hilversums zenders. Wauw, dat wilde ik ook, dus zeurde ik net zo lang tot mijn vader een klein transistorradiootje voor me kocht en ik ook thuis naar de engelse piratenzenders kon luisteren, eerst voornamelijk Radio Caroline, maar vanaf kerst 1965 was het Radio London. Tot 14 augustus 1967, toen de engelse overheid de pirate station het zwijgen oplegde.
In de jaren, die volgden, luisterde ik vooral Radio Veronica. Dat station had inmiddels een hoop gepikt van de engelse zeezenders en naar Radio Luxemburg, waar veel van de engelse pirate-jocks terechtkwamen. En natuurlijk was er in eerste helft van de jaren 70 ook Radio Noordzee, waar de engels pirate-radio-tijd weer even herleefde. Tot de geschiedenis zich herhaalde en de zeezenders voor de nederlandse kust moesten stoppen. Ik moest weer verhuizen, nu naar Hilversum 3.
Mijn radio-koorts was door al die jaren pirate-radio luisteren behoorlijk aangewakkerd en ik solliciteerde als radiotechnicus bij de NOS. Ironisch genoeg ging mijn dienstverband met de afdeling programmatechniek in op dezelfde dag, dat Radio Veronica het publieke bestel binnenkwam. Daar kwam ik veel van de mensen, die ik al zo vaak beluisterd had, in levende lijve tegen. En de meeste van hen bleken dezelfde fascinatie te hebben voor Radio London als ik.
In 1984-1985 was ik NOB-projectleider voor de bouw van de nieuwe Radio 3 studio’s in het Muziek Paviljoen en was dus nauw betrokken met het technisch ontwerp én de meubels, waar de apparatuur in kwam. Als je goed kijkt zie je dat de opstelling, die we toen kozen nagenoeg dezelfde is, als die van de Radio London studio in 1967.
Zelfs toen nog was de invloed van dat legedarische radiostation merkbaar. Overigens ook in de presentatiestijl van mensen als Tom Mulder, Ad Roland, Tom Blom en Peter Holland hoorde je en hoor je nu nog de invloeden van mensen als John Peel, Kenny Everett, Tony Blackburn en Tony Windsor. En ik probeer in mijn eigen radioproducten zo veel mogelijk de sfeer van die oude Radio London programma’s te benaderen.
Radio London was er nauwelijks twee jaar en al bijna 50 jaar geleden, maar speelt nog steeds een belangrijke rol in mijn leven en in dat van veel andere radiofreaks. Zelfs mijn gevoel, dat ik ooit mijn eigen radiostation zou hebben, kwam voort uit mijn luisteren naar Radio London, live toen ik 11, 12 was en later op ontelbare bandjes, die ik verzamelde. Nog altijd ben ik helemaal door het dolle heen, als ik weer een opname ondek, die ik nog niet heb.
HB/12-08-2016