03-11-2016

Slinky & P’tit Loupe – Movin’ on

Als je je laat inspireren door The Cosimo Matassa Story is één ding. Maar dan ook daar nog covers van gebruiken en dat tot een goed einde brengen is een tweede. Slinky Williams (vocals, mandolin, guitar) en P’tit Loup (vocals, acoustic and electric guitars) hebben zich aan enkele covers gewaagd, aangevuld met eigen werk heeft dit geresulteerd in Movin’ On.

Art Neville’s Cha Dooky-Doo wordt in ieder geval goed vertolkt ook al mis ik een beetje dat rauwe van de mondharmonica in het origineel, maar daar staan tweestemmige stukken tegenover.
Beat Up Guitar van Shemekia Copeland is een lastige. Shemekia is gezegend met een geweldige strot maar dat wordt goed opgevangen door dit niet te kopiëren maar net wat ingetogener te zingen en instrumentaal een schepje er boven op te gooien. Dance The Night Away With You van Dr John wordt uitstekend onder handen genomen met prima fingerpickin’ mandoline van Slinky en stemmen van beide geeft het nummer een authentiek oud geluid, heerlijk nummer. Met Movin’

Ook laten zij hun eigen schrijf talent horen. Dat geldt zeker voor het met een New Orleans swing gelardeerd nummer The Girl With The Broken Heart dat ondanks de tekst je een vrolijk gevoel geeft zo lekker als dit muzikaal in elkaar zit. You’re A No Good Man is zo heerlijk laid back, goed vor een paar repeats om daarna er weer een heerlijke swing uit te gooien, Danser Le Swing, een nummer dat niet had misstaan op het repertoire van Carla Bruni, geweldig. Van de covers is er één, die hoe knap dan ook, omgezet van een stuk voor piano naar gitaar, mij minder kan bekoren dan het origineel, Tipitina van Professor Longhair. Maar dat is dan ook het enige min puntje van deze heerlijke luister cd.

01-11-2016

Stolen Rhodes –  Bend with the wind

De uit Philadelphia afkomstige formatie Stolen Rhodes staat voor een lekkere blend van blues en rock met een hang naar halverwege de jaren 70. Kevin Cunningham (guitar), Jack Zaferes (bass), Matt Pillion (vocals, guitar, keys, saxophone) and Chris James (drums) hebben afgelopen jaar een kleine 300 optredens verzorgd tijdens hun promo tour van de EP Slow Horse en daarbij voor oa Lynyrd Skynyrd, Robert Randolph, Drivin’ N Cryin’ and Blackberry Smoke geopend. Als daarna de reacties van dat publiek ook nog eens overweldigend zijn geeft dat natuurlijk een enorme boost.

Bend With The Wind is het vervolg hier op en wat voor één. Het rockt, schuurt en kietelt. Sunshine Prophet houdt het qua muziek het midden tussen de Allman Borthers Band en Blackberry Smoke, een vette opener in ieder geval. Met Good Time Charlie houden zij nog even vast aan die lekkere southern sound met vette gitaren. Wat zo rustig begint wordt al gauw gruizig in Devil From Above, zoals Kevin zijn gitaar laat scheuren met dat vette orgel erbij, heerlijk. In Preacherman, uptempo, met een vette baslijn valt ook weer de zang op, fel en de hele toonladder bewandelend om daarna een scheurende saxofoon voor je kiezen te krijgen, alleen dat al goed voor een lading kippenvel. Dan is het tijd voor een rustpuntje met Save Me. Get On Board begint een beetje swampy zoals wij dat van de Delta Saints kennen met een vette harp om dan een tussenstap a la ABB te creëren.

Maar deze rockers kunnen je ook kippenvel bezorgen met een nummer als Makin’ Money, zeer ingetogen gespeeld met Matt die met zeer veel gevoel de tekst over je uit strooit. Maar ook het bluesy So Long klinkt zo lekker, zo lekker laid back.
En als laatste staat er ook nog een cover van Bruce Springsteen op, Rosalita (Come out Tonight) met Matt scheurend op de saxofoon, waarbij ik denk dat de Boss hier ook wel positief over zou zijn, ik in ieder geval wel. En dat geldt voor de hele cd.

01-11-2016

Eric Sommer – Brooklyn Bridge

Eric Sommer, geboren opgegroeid in Boston, gaat tijdens zijn studie naar Amsterdam en Hamburg om daar wat optredens te doen en verhuist voor een tijd naar Aarhus, Denemarken. Uiteindelijk gaat het weer richting Amsterdam alwaar hij een tijdje op een woonboot heeft gewoond en met muziek probeerde rond te komen. Na een tijdje ging hij terug naar Boston, blut en dakloos. Maar dat heeft hem wel gevormd tot de muzikant zoals hij nu is. Al deze belevingen komen terug in zijn muziek maar ook de stijl van muziek is daardoor beïnvloed. In zijn Europese tijd deelde hij het podium ook met Nick Lowe, Wreckless Eric en The Daed Kennedy’s en dat is te horen in zijn muziek.

Eric die prima solo uit de voeten kan, wordt op de cd ondersteunt door Jim Oakley, percussie & beats en Zach Smith op bas. De stijlen variëren van blues, pop tot new wave. Het zijn acht frisse nummers. De opener Red Dress is al een smakelijke binnenkomer, uptempo, met een laagje new wave. Ceral Song is ook uptempo maar dan meer country stijl, heel basic, met vette bas en mondharp. Met Best Foot Forward wordt duidelijk dat hij heeft mee gekeken in de keuken bij Nick Lowe, pracht slow nummer. De laid back sound in Cover My Soul is heerlijk en hier laat hij met een relaxte fingerpickin’ stijl horen waarom hij solo zo goed uit de voeten kan, een pracht stuk. Ook What A Day I Had is zo’n mooie compositie, waarbij soms de zang achter lijkt te lopen bij het tempo maar dat geeft dit nummer wel iets bijzonders. Behalve deze fijne muziek, is daar ook nog eens zijn stem, die soms qua klank in de buurt komt van Randy Newman en perfect past bij zijn muziek.

Na acht nummers gehoord te hebben blijf je wel een beetje met een katerig gevoel zitten. Het was zeker genieten, alleen duurde dit geheel maar een achtentwintig minuten en dat had het dubbele mogen zijn. Maar het goede bericht is dat er al weer hard wordt gewerkt aan een nieuw album welke wordt opgenomen in Radio Memphis Studios en hopelijk dan wat meer minuten om van te genieten.

31-10-2016

Time Of Day – Infamous Roots Rielemans Family

Mei 2015 zag ik de eerste contouren van deze formatie ontstaan. Op een knusse locatie in Gent werd na het nuttigen van een fijne maaltijd, één van de eerste voorstellingen gegeven. En daar op die plek was het eerste gevoel bij deze familie al bijzonder. Een breed scala aan muziek, bijtijds mysterieus en exotisch, brachten het nodige kippenvel op de armen.

Nu een dik jaar later ligt dan de eerste schijf van dit bijzondere vijftal in de cd-speler. En om maar direct met de deur in huis te vallen, zij hebben een top schijf afgeleverd! In het jaar wachten hebben de familieleden niet stil gezeten. Nummers die er in 2015 al gespeeld waren, zijn flink aangescherpt en fijn getuned en de nieuwe nummers zijn een prachtige aanvulling. Alles wordt uit de kast gehaald wat betreft instrumenten, van Chinese snaarinstrumenten, Mexicaanse fluit, djembe, darbouka, udu en dobro tot de meer gangbare als harmonica, trompet, saxofoon, lapsteel en viool ea.

Dit alles geeft volop de mogelijkheid om prachtige sferen te creëren. Zo is in ‘Who’s that man’ de spanning voelbaar als in een goeie western a la Morricone. Het uptempo ‘Life’s too short’ met gedreven mondharmonicaspel, is mij op het lijf geschreven. Het leven is inderdaad te kort om alles maar te moeten doen/werken tot je 67e of tot de dood er op volgt, dit alles prachtig twee-stemmig bezongen. Het eerste kippenvel momentje is er met het slepende ‘Deep In My Soul’ waarin de donkere wat hesige stem van Josephine de juiste snaar raakt. Het JJ Cale gevoel in ‘Doing It Right’ heeft een lekkere broeierige sound mede door Gerardo op de saxofoon en de relaxte stem van Eduard. Ook het volgens mij Spaanstalige ‘Caravana’ gezongen door Gerardo mag er zijn met zijn mix van gypsy en zydeco. Over ‘Fire That Burns’ en ‘I’d Do It Again’ kan ik kort zijn, waanzinnig mooie ontroerende kippenvel oproepende nummers. Wat bij alle nummers opvalt is dat alle familieleden goed van stem zijn, zowel solo als gezamenlijk, zoals in ‘Talking Too Much’.

Van dit album kan ik met een gerust hart zeggen: alle dertien goed!

Meer recensies van Jan en anderen vind je op http://www.bluesnrootscorner.nl.