“Mikado Koko is een “buiten de lijnen” denker, met bijpassende muziek” – Sound On Sound
De Japanse outsider-avant-gardist, dichter en producer Mikado Koko brengt op 16 februari ‘PIANOINACAGE’ uit via Caliban Sounds.
‘PIANOINACAGE’ is een solopianowerk van een vooruitstrevende kunstenaar die terugkeert naar het traditionele. Koko vertelt ons: “Ik hou van anarchopunk en avant-gardemuziek, maar nu heb ik het gevoel dat mooie pianomuziek radicaler is dan dat. Ik ben diep beïnvloed door de rebellie van Erik Satie. Zijn composities zijn meer dan alleen mooi”.
Door middel van minimale, emotionele composities en met een technische vaardigheid ontgint Koko nostalgische melodieën die op hun eigen manier de status quo uitdagen. Ze kijkt terug om vooruit te komen, terwijl ze serene en tedere stukken maakt die een meditatieve luisterbeurt belonen. ‘PIANOINACAGE’ bevat melancholische, contemplatieve instrumentatie en tedere toetsen, ontworpen waar de luisteraar zich in kan verliezen. Ze vervolgt: ‘We hebben de afgelopen jaren in deze moeilijke wereld geleefd. Ik denk dat we echt meer mooie muziek nodig hebben. In dit album componeer ik en componeer ik niet, ik speel piano en speel geen piano. Ik hoop dat het album je kan helpen terug te keren naar je vredige jeugd.”
Caliban Sounds-oprichter Penny Rimbaud zegt: “Mikado Koko’s kunst is die van betrokkenheid, stormen in een woestijn, lawines van de rede, ontwrichting. John Cage creëerde een stilte van 4’33 inch, drieëndertig seconden na een nucleaire waarschuwing, tijd om te gaan rennen. Koko steelt de balans en creëert een gefragmenteerd universum, een puzzel van verlangen.
Schoonheid is een machine, het beest is in onze interpretatie. Aantekeningen worden gelijk gelegd; de emotie van het toeval. Er is geen daar. Dit is het, hier en nu. Het bevestigende ‘nee’. Alles is vanzelfsprekend, het programma is veilig. Lanceer een afschrikmiddel en wacht. Koko hangt in de coulissen en danst een Tai Chi en van de groene matcha nipte tijdens de pauze: space incognito.
Dit is orde op het niveau, een diepere emotie dan die van het zichzelf. De Meester is onzichtbaar tijdens zijn beklimming van de berg. Sisyphus laat een eeuwenoud rijmpje horen. Het bekende is onderverdeeld in toonhoogtes; sommigen noemen het een soort muziek, anderen zien het misschien als golven die het tij keren. Begrijpen kan een uitdaging zijn voor acceptatie. De Samoerai weet beter. Wauw.
Koko gaat de uitdaging van de pandemie aan, ziet het voor wat het is, de hoop erop, de vernieuwing, de seizoensinvloed, een herschrijving. Het potentieel bestaat veel meer dan het bekende, en sommigen zeggen misschien zelfs het kenbare. De ruimtes zijn oneindig, maar hier grijpen we naar strootjes. Koko is een hooiberg. Ga aan boord.
Leegte is een oneindigheid. Onsterfelijkheid is de naam. Niks doen. PIANOINACAGE is de droom van elke cartograaf”.
Koko begon haar solocarrière als clubproducent en gebruikte elementen uit de Japanse traditionele muziek. Na vele releases, remixen en compilaties richt ze zich nu op het lezen van avant-garde poëzie en post-genrecompositie. Haar relatie met Penny Rimbaud kwam tot stand doordat ze een nummer, ‘Asylum’, instuurde voor het remixproject van Crass Records, ‘Normal Never Was’. Het nummer werd geselecteerd voor opname naast dansvloergigant Steve Aoki, als de eerste release in de serie. Koko en Rimbaud werkten vervolgens samen aan een nummer voor haar album ‘Alice in Cryptoland’, inclusief de single ‘The Walrus and the Carpenter’, waarop ook Eve Libertine te zien is. Ondanks dat ze bijna 50 jaar en 9.000 kilometer uit elkaar lagen, bleef de samenwerking tussen Koko en Rimbaud vruchten afwerpen, waarbij het paar als één kracht verscheen op ‘Songs To Our Other Selves’, dat vervolgens een zware dubbelvinylrelease kreeg naast Rimbauds ‘Acts of Liefde’.
