L.A Salami’s reis van zelfontdekking is er een die veel verder gaat dan muziek. Geboren Lookman Adekunle Salami in Peckham, als zoon van een Nigeriaanse moeder en afwezige vader. Door verschillende omstandigheden bracht hij de eerste jaren van zijn jeugd door in een pleeggezin en voelde hij zich geruime tijd een buitenstaander. “Omdat ik pas bij mijn moeder ging wonen toen ik 6 of 7 was, voelde ik me altijd afgesloten van mijn cultuur”, zegt hij. “Als ik met mijn moeder was opgegroeid, zou ik Yoruba nu waarschijnlijk kennen.” Ik voelde me thuis al een buitenstaander en het was een gevoel dat zijn hele schoolleven weergalmde, dat naar eigen zeggen begon met twee jaar ‘groeipijn’ voordat hij zijn plek kon vinden. “Ik was een stille student”, geeft hij toe. “De eerste twee jaar waren erg slecht, omdat ik eigenlijk een mager kind was. Ik had geen groeispurt, dus ik was erg klein en ik moest veel vechten omdat mijn twee beste vrienden al op jonge leeftijd handlangers waren. Ik kreeg vragen waarom ik veel met ze omging. Mensen vingen me altijd op en ik moest gewoon leren vechten en standhouden.”
Voor de kleine vriendschapsgroep van Lookman was er een ongelukkige overeenkomst die hen allemaal met elkaar verbond. “Ik was als kind behoorlijk gevoelig en er was veel bendegeweld in de buurt”, zegt hij. “Ik ging naar school vlak bij Queens Road – St. Thomas: De apostel – en veel van dat straatgebeuren zou de school binnenstromen. Het maakte me altijd van streek omdat we allemaal in dezelfde soort situaties zaten. Iedereen had zijn ding. Ik ben opgegroeid in een pleeggezin. Mijn twee beste vrienden, een van hen woonde met zijn moeder en twee zussen in een flat met één slaapkamer. Mijn andere vriend, zijn moeder stierf toen hij 15 was en zij was een alleenstaande moeder. Iedereen had zijn ding, maar we hebben het niet met elkaar afgerekend.”
Creativiteit was altijd een instinctieve uitlaatklep voor Lookman, maar hij was nooit beperkt tot slechts één medium. Sterker nog, toen hij opgroeide, had hij ze allemaal willen combineren: beeldende kunst, muziek, het geschreven woord – alles. “Mijn eerste liefde was eigenlijk film”, zegt hij. “Toen ik Jurassic Park zag, toen ik zeven was of zoiets, was ik verbluft. Steven Spielberg werd mijn held en ik wilde filmregisseur worden.” Na verloop van tijd merkte hij dat hij aangetrokken werd tot poëzie en muziek. Punk was een vroege bron van vreugde (“Punkbands waren mijn shit! Ik dagdroomde altijd dat ik in een punkband zat.”), maar hij had altijd het gevoel dat muziek alleen maar iets kon zijn dat hij consumeerde in plaats van creëerde. Tot hij Bob Dylan hoorde: “Ik ben serieus muziek gaan maken nadat ik Bob Dylan hoorde omdat ik geen goede zanger was. Ik denk dat de eerste keer dat ik hem hoorde was toen ik ongeveer 13 jaar oud was. Toen begon ik ongeveer een week op de minigitaar van mijn pleegbroertje te spelen, en ik heb de gitaar in jaren nooit meer aangeraakt. Ik realiseerde me dat het niet gaat om hoe goed je zingt – het gaat erom hoe eerlijk je bent en hoe authentiek je bent en hoeveel van je waarheid je in een melodie kunt stoppen.
Sinds hij zijn palet aan stijlen heeft uitgebreid en de definities die hij op zijn eigen muziek toepast losser heeft gemaakt, heeft Lookman zich gericht op moderne rap-titanen als Kanye West, Drake en Kendrick Lamar – met name de honger van eerstgenoemde om te experimenteren, zelfs als de resultaten niet de smaak van Lookman zijn. “Dat is een beetje waarom rock & roll stierf: omdat alle grote rock & roll-artiesten niet meer raar waren en stopten met dingen proberen. Kanye West doet constant raar, probeert constant dingen uit en verlegt constant de grenzen.” Die gekheid past hij toe op zijn eigen creatieve proces. Bovenal heeft het zijn muziek een nieuw niveau van rauwe, instinctieve schoonheid gegeven, vaak fladderend tussen zang en een meer gesproken woord-ontmoet-rap levering.
Met zijn eerste twee projecten – twee EP’s, Another Shade Of Blue uit 2013 en The Prelude uit 2014 – verkende L.A Salami een post-punk/indie/folk-hybride, en bij elke noot zei hij tegen zichzelf: “Dit is het geluid.” Maar terwijl hij zich klaarmaakt om zijn vierde studioalbum, Ottoline, uit te brengen, maakt hij zich los van elke genreclassificatie. “Vroeger beschreef ik mijn muziek als postmoderne blues”, zegt hij, “maar tegenwoordig beschrijf ik het gewoon als tekstueel gecentreerde, niet-specifieke-genre muziek.” Opgenomen tijdens de lockdown, heeft de collectieve ervaring van isolatie van de wereld grote delen van Ottoline beinvloed, thematisch, ironisch genoeg is de plaat waaraan hij sindsdien heeft gewerkt zijn meest collaboratieve tot nu toe. Hij maakte het album “met een stel mensen die ik respecteer en we hebben geprobeerd een plaat te maken die resoneert met de post-Covid-effecten van de wereld en hoe deze de artiesten beïnvloedt.”
L.A Salami is een drievoudige creatieveling. Nu zijn muziek en werk in de filmindustrie aanslaat, is hij ook van plan naam te maken in de kunstwereld en zal hij de punten tussen alle drie verbinden om de release van het nieuwe album aan te vullen. “Kortom, ik verkoop kunst als mijn bijzaak, verkoop mijn prenten en zo”, legt hij uit. “Dus met deze plaat wil ik een kunstcollectie lanceren waar ik aan heb gewerkt. Ik wil echt dat het hand in hand gaat met de merch, dus ik wil de bal daar snel aan het rollen krijgen. Van daaruit zal ik hopelijk gewoon doorgaan met het maken van platen en blijven proberen om beter te worden in mijn vak, zodat ik meer betaald krijg”, lacht hij. 2022 is van Lookman.
