Terwijl hij bezig was met het maken van The Deep and the Dirty, bereikte het vorige album van Eric Johanson de Top 10 van de Billboard blues chart. Het was zijn vierde keer dat hij de Top 10 bereikte. En voor een inwoner van Louisiana die was opgegroeid met het aanbidden van bluesmannen als Freddie King en Robert Johnson, voelde dat best goed. Toch deed het genresucces niet dat wat iedereen verwacht, Eric durft over de grens van de blues te gaan voor de eclectische, opwindende liedjes van The Deep and the Dirty.
‘Ik heb nooit geprobeerd binnen één hokje te blijven’, zegt hij. “Blues staat aan de basis van de verschillende muziekstijlen. Ik speel hardrock, Americana, New Orleans funk, country, maar ik zie de scheidslijnen tussen genres niet en ik volg geen standaardvorm. Wat ik belangrijk vind aan de blues is de rauwheid ervan, de uitdrukking ervan, de menselijkheid ervan. Dat is wat The Deep and the Dirty tot een bluesalbum maakt: de rauwe zelfexpressie.”
Geproduceerd door Jesse Dayton (Supersuckers, Rob Zombie), een andere rootsrock-vernieuwer die, net als Johanson, de blues gebruikt als springplank voor een groter, breder geluid, vuurt The Deep and the Dirty (waarvan de titel verwijst naar het Amerikaanse Zuiden) stevig af met scherpe songwriting en vurig fretwerk. Johanson schreef deze nummers in een tijd waarin hij thuis was, waar hij akoestische optredens live streamde en twee delen van zijn Covered Tracks-serie uitbracht in een wereld in quarantaine. Bij de eerste gelegenheid keerde Eric terug ‘on the road’ en kreeg hij een nieuwe waardering voor de muzikale chemie die werd gegenereerd door een goed geoliede tourband. The Deep and the Dirty legt deze tegenstrijdigheden en subtiliteiten vast met nummers doordrenkt met berichten over het omarmen van het moderne moment, opgenomen in de studio als een band die samen live speelt.
Bassist Eric Vogel (Big Sam’s Funky Nation / Fred Wesley) en Grammy-winnende drummer Terence Higgins (Ani DiFranco / Warren Haynes / Tab Benoit) voegden zich bij hem in de studio en namen in twee dagen 12 nummers op. “Als je dit soort muziek samen speelt, creëer je momenten die niet kunnen worden gerepliceerd als je elk onderdeel afzonderlijk opneemt”, legt Johanson uit. “Ik schrijf mijn gitaarsolo’s niet van tevoren, en ik neem ze ook niet apart op. Ik heb interactie met de band nodig om de solo ergens speciaal naar toe te brengen, en daarom is het belangrijk voor ons om live op te nemen. Zelfs als er een fout of twee in zit, voelt het als een eerlijke weergave van het moment.”
Johanson legt al jaren momenten vast. Geboren in Alexandria, Louisiana, ontving hij zijn eerste gitaar toen hij vijf was en werd hij een autodidactisch wonderkind. In zijn tienerjaren was hij een hoofdbestanddeel van regionale bluesoptredens, vaak samen met veel oudere muzikanten op het podium van New Orleans tot Beale Street in Memphis. Ondertussen breidde zijn smaak zich uit welke rockacts omvatten als Tool, Soundgarden en Nine lnch Nails. Vervolgens begon Johanson met het maken van zijn liedjes, experimenteerde hij met van alles, van rock & roll tot beatgestuurde elektronische muziek. Door vier jaar in Nieuw-Zeeland te wonen, verbreedde hij zijn horizon nog verder. En tegen de tijd dat Johanson zich rond de jaren 2010 had hij een muziekstijl ontwikkeld die onbeschaamd al zijn invloeden omvatte. Soloalbums zoals Burn lt Down uit 2017 introduceerde dat geluid bij een groter publiek, terwijl sideman-werk voor acts als Cyril Neville (The Neville Brothers) zijn gitaarkunsten scherp hield.
“Muziek is voor mij een manier om te proberen mijn wereld en mezelf te begrijpen”, zegt hij. “The Deep and the Dirty is een evolutie van wat ik eerder heb gedaan, een beetje meer in your face, een beetje meer uptempo en een beetje meer rockend. Ik kwam uit de langzame jaren met veel energie, om uit de startblokken te schieten.”
Nummers als “Don’t Hold Back” vatten de “pluk-de-dag” -boodschap van het album samen. Verankerd door fuzz-gitaar en een stampende groove, laat het nummer Johanson genieten van het heden. “This moment right now; this is all we get”, zingt hij, zijn vocale kunsten net zo meeslepend als zijn gitaarwerk. “Just Like New” onderzoekt soortgelijke thema’s, met Johanson die de overdreven crunch van zijn elektrische gitaar inruilt voor het viezige Delta geluid van een National Resonator met een metalen body. Elders biedt The Deep and the Dirty alles van roadhouse roots-rock (“Undertow”) tot donkere, bluesachtige Americana (“Familiar Sound”); het is een divers geluid, aan elkaar gelijmd door een muzikant die nog nooit bang is geweest voor het grijze gebied tussen traditionele genres.
“Door door het land te reizen en door de jaren heen voor verschillende doelgroepen te spelen, heb ik geleerd dat mensen reageren op eerlijke muziek, ook al is het niet in een standaard bluesformaat”, zegt hij. “Dat besef heeft me vrijgemaakt om te doen wat natuurlijk klinkt. Ik luister graag naar oude blues en country, maar ik hou ook van hardrock. Ik speel graag gitaar en improviseer op het podium, maar ik hou ook van het schrijven van liedjes die een gevoel aanboren. Dit album werd een natuurlijke mix van alle dingen waar ik van hou. Ik heb een manier gevonden om alles samen te brengen.”
Tracklist:
01 Don’t Hold Back
02 The Deep And The Dirty
03 Beyond The Sky
04 Undertow
05 Just Like New
06 Elysian Fields
07 Galaxy Girl
08 Familiar Sound
09 Gets Me High
10 Stepping Stone
11 Borrowed Time
12 She ls The Song
Muzikanten:
Eric Johanson – Guitar & Vocals
Terence Higgins – Drums
Eric Vogel – Bass
Jesse Dayton & Patrick Herzfeld – Shaker & Tamborine
Release: 28 juli 2023
Label: Ruf Records
