De Franse avant-garde performancekunstenaar en songwriter Sarasara zal op 1 maart 2024 haar derde album ‘Elixir’ uitbrengen op One Little Independent Records. Hoewel ze consequent aan het creëren en experimenteren is – in 2022 schreef ze een eerbetoon-EP aan Serge Gainsbourg – markeert ‘Elixir’ haar terugkeer naar het albumformaat na ‘Orgone’ uit 2019. Een audiomanifest voor de boze en rechteloze mensen, de nieuwe LP is fel, eerlijk en strijdlustig.
Over nieuwe single en video ‘The Call’ vertelt Sarasara; “The Call is het mystieke vrouwelijke volkslied van het album, het overstijgt tijd en ruimte. De teksten weven het tapijt van intuïtie, bijgeloof en kosmische krachten en leiden alle vrouwen door een universum waar geloof geen grenzen kent. We kennen allemaal het adagium ‘Vrouwelijke Intuïtie’. Met een drijvende obsessie en een onbevreesd streven naar verandering spreken de meesten van ons de ‘taal van de heksen’, waarbij we ons overgeven aan De Roep en de profetische energie omarmen die ons vooruit stuwt. The Call is een verklaring van empowerment, een samensmelting van mystiek, feminisme en realiteit die iedereen uitnodigt om de stroom te volgen en de bruggen zonder angst te verbranden. Nu is het tijd om gehoor te geven aan de oproep en de impulsen de weg te laten wijzen…”
‘Elixir’ wordt gebrouwen uit verschillende invloeden en ervaringen en, zoals Sarasara uitlegt, “het bevat verschillende ingrediënten; wat duistere magie en alchemie, wat anarchisme, een paar druppels indie-horrorfilm uit de jaren 70, veel feminisme, een beetje punk en rock, wat suffragettes-vibes, wat zwart leer, veel woede en opstand, wat activisme, en zoals altijd veel zelfonderzoek en denktijd.”
Opnieuw schreef Sarasara alles zelf, voordat ze Liam Howe, een oude medewerker, rekruteerde voor aanvullende instrumenten. Het proces werd voor een groot deel bepaald door het gezelschap dat ze had tussen het schrijven in Bristol en Ibiza. In Bristol bracht ze tijd door met leden van Crass en The Mob, een andere anarchopunkband uit de jaren ’70 en ’80. Frontman Mark Wilson richtte Rockaway Park Commune op waar Sarasara begon met het schrijven en opnemen van demo’s voor ‘Elixir’, tussen boeiende filosofische debatten in het gemeenschappelijke restaurant door. Deze inspireerden veel van de meer extraverte en politieke elementen van het album, evenals het artwork, dat directe aanwijzingen ontleent aan het werk van de anarcho-pacifistische legende Gee Vaucher.
“Visueel werd het aangewakkerd door een zeer sterk gevoel van walging en wanhoop na de gebeurtenissen over de hele wereld tegen vrouwen de afgelopen jaren. Er is ook enige weerspiegeling van mijn eigen ervaring als vrouw in de muziekindustrie van de afgelopen 8 jaar. Ik heb veel openbaringen gehad die aan deze plaat hebben toe bijgedragen, waarbij ik me realiseerde hoeveel microgeweld dagelijks tegen ons wordt voortgezet en als de norm wordt gezien.
De krachtige mix van culturele ideeën van het album versmelt met donkere industriële synths en gotische sferen om haar bedwelmende, filmische sofisti-pop vorm te geven. Boeiende, groovende composities doen denken aan David Bowie en Jehnny Beth, maar Sarasara vond meer invloed bij politieke schrijvers; Onder anderen Bell Hooks, de vooraanstaande hoogleraar ras en klasse, Pierre-Joseph Proudhon, een Franse socialist en de eerste persoon die zichzelf tot anarchist verklaarde, en Édith Thomas, de Franse romanschrijver en biseksuele pionier van de vrouwengeschiedenis. Ze vervolgt; “Ik weet niet zeker of ik kan uitleggen wat het muzikaal inspireerde. Het werd op verschillende plaatsen, in steden en landen zelfs, en over een lange periode geschreven. Het voelt voor mij nog steeds als een beetje een puinhoop. Ik kan er op dit moment geen wijs uit worden en er zal waarschijnlijk in de toekomst over moeten worden nagedacht. Ik weet gewoon dat ik het beu was om een elektronische artiest te worden genoemd, want dat is niet wie ik ben. Ik experimenteer graag, maar ik wil niet in dat hokje gestopt worden. Ik houd van de geur van oude boeken en van schrijven met pennen, ik speel graag met woorden, woordenboeken en analoge dingen.”
‘Elixir’ is geschreven als remedie tegen de symptomen van de moderniteit en het laatkapitalisme. Sarasara heeft een begeleidend stuk gemaakt voor het verval van de beschaving zoals zij dat ziet; “Alles wat er de afgelopen jaren met AI en sociale media is gebeurd, maakt me ziek. Mensen zijn niet meer in staat om na te denken, en ik walg momenteel helemaal van technologie, als een vitale afkeer. Ik voel de hyperrealiteit van Baudrillard in mijn botten en ik wil er vanaf blijven. Voor dit album wilde ik terug naar de basis.”
Sarasara bracht haar debuutalbum ‘Amor Fati’ uit, geprezen door The Fader, The Guardian en meer. Hoe experimenteel en veelzijdig het ook was, het bevatte elementen van industrial, triphop en breaks. Op haar tweede album, ‘Orgone’ uit 2019, onderzocht ze haar unieke soort linksveld, avant-garde RnB en het omgaan met extreem existentialisme. De enigmatische kunstenaar vond vrede door meditatie, geloof en het leren leven in het heden.
Op haar nieuwe album bezit Sarasara een actieve, woedende kant. In plaats van passieve politieke onrust is haar frustratie over ‘het grote tech-fascistische surveillancesysteem’ rauw en hartstochtelijk. De nummers op ‘Elixir’ zijn misschien somber, zelfs mystiek, maar daarachter vecht een ziedende activiste om zichzelf boven het lawaai uit te laten horen. “Het maakt me allemaal heel verdrietig, boos en machteloos tegelijk. Ik voel me aangevallen in mijn vlees en in mijn hart, ik voel me dagelijks bedreigd. Er is te veel druk. Ik denk dat dit idee een fysieke reactie zijn en de manier waarop mijn hele lichaam en geest die gevoelens verwerken. Elixir is mijn Anarcha-Feministische album.”
“Echt zenuwslopend op de beste manier” – The Fader
“Ze zou een avant-scene-ster kunnen worden” – The Quietus
“Esoterisch en experimenteel… er is hier een lichtheid, een doorschijnende kwaliteit, die je associeert met pop” – The Guardian
