In 1916 verklaarde Carrie Chapman Catt tegenover een menigte vrouwensuffragisten dat de wereld in een crisis verkeerde – en dat het tijd was om die crisis in een overwinning om te zetten. ‘Het Vrouwenuur heeft geslagen,’ kondigde ze aan. In All My Friends, het nieuwe album van Aoife O’Donovan, wordt haar boodschap versterkt totdat deze weerklinkt in een nieuw millennium. Hoewel O’Donovan zichzelf nooit als een politieke songwriter heeft beschouwd, getuigt haar nieuwe album van haar geloof in de kracht van stemmen. ‘We hebben zoveel geluk dat we in een democratie leven’, zegt O’Donovan, ‘en we moeten daaraan deelnemen. Net zoals stoppen voor een rood licht of een goede buur zijn, is stemmen onze verantwoordelijkheid als burgers.”
De negen nummers op All My Friends bouwen een rijk, expansief geluid voort op de harmonieuze en contemplatieve kenmerkende stijl van de singer-songwriter. Bedacht en opgenomen als een orkestrale onderneming, weerspiegelt de ambitieuze schaal en anthemische kwaliteit van het album de thema’s, met nummers geïnspireerd door het leven en de missie van Chapman Catt, wiens werk O’Donovan in 2019 ontdekte. Een commissie om de honderdste verjaardag van het 19e amendement te vieren , waarin Amerikaanse vrouwen voor het eerst stemrecht kregen, leidde O’Donovan naar de brieven en toespraken van Chapman Catt, waarvan de woorden, zegt ze, ’tijdloos aanvoelden’. Een deel van de retoriek van de suffragist is woordelijk in de teksten verwerkt, inclusief de altijd terechte vraag: “Wat is de democratie waarvoor de wereld strijdt?”
Het titelnummer van het album herdenkt de zomer van 1920 in Tennessee, toen stemmen voor en tegen het suffragisme een bittere strijd voerden over de uiteindelijke ondertekenaar die nodig was om het amendement te ratificeren. O’Donovan’s solostem zingt de eerste regel als een klaroengeschal, voordat een trompet en trombone binnenkomen met harmonieën die zo helder zijn dat je ze gemakkelijk voor extra stemmen zou kunnen aanzien. Als ze zelf plaatsmaakt voor het gezoem van een meisjeskoor, is het toneel glinsterend gedekt: we horen het geluid van de mars die vrouwen, jong en oud, vandaag de dag nog steeds samen lopen. De stemmen zijn die van het San Francisco Girls’ Chorus, waarvan de zangers tussen de 12 en 18 jaar oud zijn; O’Donovan wilde al lang met de groep samenwerken en ze staan op vier afzonderlijke nummers. De blazerssectie die door het hele album heen verschijnt is het koperkwartet The Westerlies, met wie de songwriter meteen een muzikale connectie vond toen ze vorig jaar een optreden deelden in Boston.
Het weelderige strijkerslandschap van de plaat wordt verzorgd door The Knights – het kamerorkest onder leiding van O’Donovan’s echtgenoot Eric Jacobsen, die het album samen met haar produceerde. Hoewel Jacobsen af en toe cello speelde tijdens de meest intieme shows van O’Donovan – ‘ik noem hem gekscherend mijn begeleider’ – hadden ze nog nooit eerder samengewerkt aan een groot project. “We hebben allebei een hele drukke en heel verschillende carrière, dus het was een coole ervaring om samen te werken”, zegt O’Donovan, die toegaf dat opnemen met een orkest een “eng” proces had kunnen zijn. “Je hebt al die mensen tegelijk in de kamer, het is duur en complex, dus je hebt een dirigent nodig die de muziek heel goed kent.
“Maar Eric is een ongelooflijke leider – en hij overschreed nooit de grenzen, waarvoor ik hem veel lof geef!” O’Donovan brengt ook een groot eerbetoon aan Tanner Porter die de muziek arrangeerde, inclusief de aanzwellende segmenten die de eerste drie nummers met elkaar verbinden. “Ze heeft zo’n enorme kennis van hoe ze voor al deze instrumenten moet schrijven, en ik vond het geweldig om met haar samen te werken.” Terwijl het orkest en het koperwerk werden opgenomen in New York, werd de rest van het album, net als Age of Apathy, opgenomen op de Full Sail University in Orlando, met de hulp van engineer, albummixer en co-producer Darren Schneider.
O’Donovan heeft zichzelf de vrijheid gegeven om liedjes te schrijven die even persoonlijk als politiek zijn – haar eigen kijk op de historische fictie die ze graag leest. ‘The Right Time’, het meest spaarzame nummer op de plaat, volgt Chapman Catt op haar reis van Iowa, waar ze onderwijs kreeg in een schoolgebouw met één lokaal, naar San Francisco – ‘power groeiende, bloed pulserend onder een dikke huid’. ‘Ik zing dat lied graag’, zegt O’Donovan, ‘omdat ik me kan voorstellen dat ze in deze periode het vertrouwen krijgt dat je nodig hebt om een groot redenaar te worden, en ik haar kracht al van verre kan bewonderen.’
‘War Measure’ geeft een eigentijdse draai aan de steunbrief van president Woodrow Wilson aan Chapman Catt – ‘I got your missive and I’m with you girl’ – terwijl liedjes als ‘Someone To Follow’ en ‘Daughters’ de ervaringen van de suffragisten samensmelten met die van O’Donovan, waarbij echo’s worden geïdentificeerd van hun beweging in de voortdurende strijd voor vrouwenrechten over de hele wereld. “Ik dacht veel meer aan het moederschap dan bij eerdere platen”, zegt O’Donovan, wiens eigen dochter, Ivy Jo, net naar de kleuterschool is gegaan. Voor haar is het album onlosmakelijk verbonden met de release van 2022, het drievoudig Grammy genomineerde Age of Apathy – een reactie op dat state-of-the-digital-age werk dat een dringende en actieve hoop in toekomstige generaties aanmoedigt. “Ik weet hoe de wind ook waait, je zult het redden”, zingt ze in “Someone To Follow”.
Dat nummer bevat de banjo-picking van Noam Pikelny – “hij heeft deze specifieke banjo waarvan ik wist dat die prachtig zou klinken in die toonsoort” – en de andere gastoptredens zijn niet minder nauwkeurig gekozen. Op “Crisis” zorgt de mandoline van Sierra Hull voor behendig samenspel met de strijkers, terwijl Anaïs Mitchell, al meer dan 20 jaar een vriendin van O’Donovan, haar unieke zang toevoegt in “Over the Finish Line”. “Het is niet per se een stem die je vaak hoort als harmoniezanger!” geeft O’Donovan toe van hun aanbevolen duet. “Maar ik ben onder de indruk van haar recente samenwerkingen met Bonny Light Horsemen en Big Red Machine, en het werkt zo goed op dit nummer.”
Plannen om All My Friends tijdens een concert uit te voeren omvatten O’Donovan’s Barbican Hall-debuut op dinsdag 18 juni, waarbij Jacobsen het Guildhall Session Orchestra en het Music Centre London Session Choir dirigeert. Er zullen ook verschillende tourconfiguraties zijn, waaronder akoestische shows en een aanstaande samenwerking met de band Hawktail.
In een presidentsverkiezingsjaar is O’Donovan’s staat van dienst een roep aan vrouwen om hun stem en hun rechten terug te eisen. ‘Once in a lifetime the power is ours’, zingt ze in ‘Over The Finish Line’, ‘maar we staren liever naar onze telefoons.’ Zoals Chapman Catt het ooit zei: zijn we bereid de overwinning te grijpen?
Release: 22 maart 2024
