De Texaanse troubadour Steve Howell & The Mighty Men keren terug met een nieuwe ronde prachtige vertolkingen van liedjes met klassieke melodieën die het spectrum van gospel, blues, pop, jazz en soul bestrijken op hun vijfde album, 99 1/2 Won’t Do. De tien nummer tellende collectie laat zien dat het kwartet doet waar ze goed in zijn: de hoeken bewerken, de diepte van elk nummer uitwerken, en speel ze met liefde en oprechtheid. Howell krijgt opnieuw gezelschap van Jason Weinheimer, het eenmansleger produceerde, engineerde en speelde toetsen en bas op het album. De andere machtige mannen zijn gitarist Chris Michaels en drummer Dave Hoffpauir, die er allemaal trots op zijn vintage instrumenten te bespelen om dat zoete geluid met een onmiskenbaar coole sfeer te creëren.
Het openingsnummer, “I’m A Little Mixed Up”, voor het eerst opgenomen door Betty James en later opnieuw door Koko Taylor voor Chess Records, kreeg een soulvolle update met een soepele groove en schitterende gitaren. Het titelnummer, “99 ½”, is een vroeg gospelnummer opgenomen door Sister Rosetta, Dorothy Love Coates en anderen, niet te verwarren met het Wilson Pickett-deuntje met dezelfde naam. Howell en zijn team leveren een relaxte bluesy shuffle-versie van het soul-prototype. De eerste van vier instrumentale nummers, ‘San Francisco’ is de sublieme melodielijn van het tegencultuurlied uit de jaren 60, met de delicate kenmerken en dynamische akkoordstructuur. Beroemd gemaakt door The Animals in 1965 is het pleidooi ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’ herschapen als een gitaarduet waarbij Howell en Michaels behendig om de beurt de hoofdrol spelen.
Howell blijft trouw aan de originele pianoversie van de ballad ‘Talk To Me, Talk To Me’, en de Mighty Men sluiten zich aan bij een uitgebreide lijst met muzikanten die de traditionele gospelhymne ‘God’s Gonna Cut You Down’ hebben opgenomen, en hun
gemakkelijk swingende versie van het lexicon. Howell brengt hulde aan mede-Arkansas-reiziger Charlie Rich in ‘Who Will The Next Fool Be?,” een diepe wond uit zijn vroege dagen bij Sun Records. De radioklare update van “Stone Pony Blues” brengt zachtjes Charlie Patton’s Delta Blues de 21e eeuw in met een langzaam brandend vuur. Het klavecimbel en de strijkers worden uit de kast gehaald op het enige hitwonder ‘Walk Away Renee’, maar de dalende chromatische basmelodie blijft op deze dromerige versie van het nummer staan van deze barokpopsong uit 1966.
Voor de finale brengen The Mighty Men een eerbetoon aan de instrumentale gitaarrock uit de jaren 60 met een soepele kijk op de spaghetti western volkslied “Apache.” Steve Howell & The Mighty Men weten zeker hoe ze geweldige deuntjes moeten zoeken en kiezen verrassende selecties op wederom een prima album met interessante composities. – Rick J. Bowen
