Na vier decennia in de muziekwereld heeft Glen Foster het recht verdiend om elke regel te overtreden die hij wil. En deze vrolijke beeldenstormer vertoont geen tekenen van compromis op ‘White Funeral’, een grillig morbide country-bluesnummer dat op zijn nieuwste album verschijnt, het trendsettende Unnatural Tendencies.
Als een knipogende lofrede op een verdwijnend tijdperk, toont het lied Foster’s kroniek van de naderende ondergang van een oude slang, een ‘gehard oud metaforisch personage’ dat strandt in de woestijn, net op het moment dat het begint te sneeuwen.
It’s a sure sign of winter, the geese are flying south
A sure sign of winter, when you see that harvest moon full out
A sure sign of winter, it don’t leave much room for doubt
It’s going to be a White Funeral if Old Snake don’t make it out
Snake’s truck is niet het enige dat hier kapot gaat: het is zijn leven zelf, zoals de klaaglijke maar sardonische stem van Foster pijnlijk duidelijk maakt. Ondertussen cirkelen de Dobro-kunsten van de singer-songwriter-instrumentalist als hongerige buizerds rond het smaakvolle begrafenisplot van een achtergrondtrack die is neergezet door zijn bandleden in de Glen Foster Group: Marg Foster (harmoniezang, percussie) Marty Steele (keyboards, harmonie zang), Colin Stevenson (basgitaar, samenzang) en James McRae (drums).
Speelse Elegia is slechts een van de vele stemmingen die je kunt ontdekken op Unnatural Tendencies, een non-conformistisch manifest van een plaat die speelt als een uitdagend antwoord op de gezifte aandachtsspanne en de fixatie op verkoopbaarheid die de richting bepalen van de hedendaagse muziekcultuur. Weinig marketingconsulenten zouden een artiest immers aanmoedigen om zijn album te beginnen met een titelnummer dat bijna zeventien minuten duurt en vloeiend door drie verschillende nummers beweegt, elk in een andere toonsoort maar met dezelfde akkoordprogressie en hetzelfde tempo. Ook zou een A&R-manager geen radslag draaien als de artiest ervoor zou kiezen om nog een nummer op te nemen met een gerapt intro, zware gitaarriffs, een satirische sitar hook, een accordeonsolo op een polkabeat, een bluegrass-banjo-break en een highland-doedelzaksolo. —oh, en een disco-finale, compleet met walking bass en falsetzang. Voeg daar wat lyrische verwijzingen aan toe naar het lot van de First Nations-volkeren en de valkuilen van religieuze obsessie, en whammo! Instant gruwel voor de TikTok-generatie.
En Foster kon er niet gelukkiger over zijn. Tot nu toe in zijn carrière is hij nog steeds bereid alles te riskeren om oprecht te blijven.
“Natuurlijke neigingen zijn waar we in het leven naar neigen”, zegt hij. “Mijn concept van onnatuurlijke neigingen omvat het buiten de gebaande paden denken en dingen proberen waar we normaal gesproken voor terugdeinzen. Het houdt in dat je risico’s neemt en verschillende dingen probeert die glorieus of rampzalig kunnen zijn.”
Maar dat is ook zo geweest voor de op Nanaimo gebaseerde rock/folk-buitenbeentje sinds hij in de jaren ’70 op het toneel verscheen met zijn originele band Falcon, wiens single ‘Los Angeles’ uit 1980 een talentenjacht won op CKOC Radio Hamilton. Sindsdien heeft Foster samengewerkt met onder meer Daniel Lanois en Ray Materick (“Linda Put The Coffee On”), en heeft hij meer dan 20 jaar aan studenten les gegeven tijdens zijn bijbaan als professionele muziekleraar, waarbij hij twee zilveren medailles ontving. van het Koninklijk Conservatorium in het proces. Maar de grootste veer op zijn pet is zijn geweldige carrière als soloartiest, die 10 muziekalbums omvat in een adembenemende diversiteit aan stijlen – van de “Rockabilly Fever” van Not Far Away uit 2020 tot de seizoenskant die hij verkende op The Spirit. van Kerstmis volgend jaar.
Nu zet hij opnieuw een gewaagde stap in het grote onbekende met Unnatural Tendencies, dat hij co-produceerde met Rick Salt (The Irish Rovers, Kerplunks, Jack Connolly, Gerry Barnum, Phil Dwyer) in Nanaimo’s Mountainview Studio. Het wordt uitgebracht op Fosters eigen Rescue Records-label, wat een deel van de reden is dat hij de vrijheid voelde om zich in meerdere richtingen tegelijk uit te strekken.
“Dit is mijn tiende album (wat aanleiding gaf tot het woord ‘Tendencies’ in de titel), en ik maak het geschikt voor mij”, zegt hij. “Het is de manier waarop ik muziek graag hoor, in albumvorm zoals mijn fans dat volgens mij doen. Dit zijn enkele van mijn beste nummers ooit; Ik zing en speel gitaar beter dan ooit tevoren, en ik heb de beste muzikanten ingeschakeld die ik kon vinden, in plaats van synthesizers en samples te gebruiken.
Dus ook al is de ‘devil-may-care’-benadering die hij deze keer hanteerde bij het componeren misschien niet uitdrukkelijk met het podium in gedachten bedacht, hij en zijn band beschikken nog steeds over alle munitie die ze nodig hebben om hun reputatie van geweldig livewerk te versterken als ze dat doen. neem het nieuwe materiaal mee op pad. Locaties in heel Canada zijn getuige geweest van het kleine wonder dat Glen live is, zowel in zijn eentje als op de affiche met onder meer Lighthouse, Sammy Hagar, Dr. Hook, Jose Feliciano, Valdy, Jesse Winchester en Stan Rogers. Als het nieuwe album klaar is, kun je ze zoeken in een showroom, festival, parkconcert of pub bij jou in de buurt. Al het andere zou… nou ja, onnatuurlijk zijn.
