“Opnemen is supergemakkelijk als je het zo laat…”
Dat is Kevin Salem aan het woord, 1 van de 3 mensen achter Birdfeeder. Hij zit buiten een café in Tinker Street, in het beroemde dorp Woodstock, wat ook de naam is van de plaat die we hier willen bespreken. Het werd onderweg opgenomen in de studio van Salem, die volgens hem door een vriend wordt vergeleken met de Millenium Falcon, omdat niets lijkt te werken, maar de klus wordt altijd geklaard. Naast hem zit zijn oude vriend Chris Harford, die gitaar speelde met Kevin op “Woodstock” en mede-schreef aan alle nummers.
Chris en Kevin zijn vrienden sinds de dagen van de bloeiende muziekscene in Boston in de jaren 80, toen Kevin in Dumptruck zat en Chris in 3 Colors, en het is een teken van hoe bloeiend het was dat ze elkaar pas voor het eerst ontmoetten tijdens elke opname of tournee in de Groot-Brittannië.
Het derde lid van Birdfeeder, degene die zowel de act als de plaat zijn naam gaf, de woorden schreef, zong en ook drums speelde, zal er ongeveer een week later vanuit zijn huis in Massachusetts over praten. Hij is Mark Mulcahy, bij velen bekend als soloartiest bij uitstek, en daarvoor als frontman van Miracle Legion.
Kortom, Birdfeeder heeft een stamboom, één die je kunt horen op de zeven nieuwe opnames, en één vintage demo, waaruit “Woodstock” bestaat. Het wordt geïllustreerd door de manier waarop het trio voortdurend ontspannen, zelfverzekerd, ongehaast en toch ongecompliceerd klinkt. “Naast het plezier om met die twee jongens samen te zijn, jongens die ik leuk vind”, zegt Mulcahy over wat tot nu toe een eenmalige samenwerking is, “was er het plezier om, eh, snel te zijn, dat is het woord denk ik. Er was het plezier van de snelheid ervan”.
De nummers op “Woodstock” werden in slechts anderhalve dag opgenomen, om de simpele reden dat, volgens Salem, wiens studio op de hoes staat afgebeeld zoals gefotografeerd door Mulcahy: “Dat is hoe lang het duurde om de plaat te maken ”. De nummers zelf gaan echter veel verder terug.
Terugspoelen naar het begin van de jaren negentig, toen veel van die bloeiende bands uit New England uit elkaar gingen, waaronder Miracle Legion en 3 Colors. Chris Harford, die zichzelf tot bandleider van zijn Band Of Changes heeft gebombardeerd, en Mark Mulcahy, die enig succes heeft met Polaris, zijn nu goede vrienden en hangen een weekend lang bij Harford thuis buiten Princeton, New Jersey en ze nemen enkele demo’s op in de kelder.
“We waren gewoon aan het jammen en hebben het gewoon verzonnen”, zegt Mark. “Ik had wat teksten en dat was dat. Het was echt. Organischer dan dat had het niet kunnen zijn”. “De nummers leken op magische wijze te ontstaan”, beaamt Chris, die eraan toevoegt: “We wisten op dat moment dat de nummers goed waren”. Maar dat moment was er een van grunge, en het duo sloeg een schamele deal af die ze van een groot label kregen aangeboden en besloot het project later op eigen houtje opnieuw te bekijken.
En toen gingen de jaren voorbij, zoals dat meestal gaat. Mark had succes met Polaris en vervolgens als soloartiest, hoewel hij onderweg met ernstige levenshindernissen te maken kreeg, werd Chris een cultfiguur in de jambandscene, altijd optredend en altijd muziek makend. En toch, zegt Chris over de demo’s, “heb ik het nooit losgelaten”. Uiteindelijk, toen de tijd rijp was, speelde hij ze voor Kevin Salem, die ze in de tegenwoordige tijd omschrijft als “geweldig, gewoon vol pit”. Met de goedkeuring en betrokkenheid van Kevin kwam Mark terecht bij Woodstock.
“Het idee was altijd om het simpel maar muzikaal te houden”, zegt Chris, daarbij verwijzend naar Marks talenten als zanger en drummer, en Kevins talent voor het maken van gemakkelijke creatieve suggesties. Het resultaat was precies waar Birdfeeder naar op zoek was: een moderne, maar tegelijkertijd tijdloze update van materiaal dat nog nooit eerder goed beluisterd of uitgevoerd was.
Voor Mark was het het wachten waard. “Ik heb in mijn leven veel nummers vernield”, zegt hij. ‘Ik heb het genie niet, weet je? Maar als je het goed raakt en je hebt geluk en je hebt het niet verknald en je hebt niet te hard geprobeerd en je hebt nog wat ruimte overgelaten…’. Hij laat wat ruimte over aan het einde van de zin, hij weet hoe moeilijk het is om iets uit te leggen dat het beste voelt.
Of hoort, want op ‘Woodstock’ klinkt Mulcahy’s stem op zijn immer verlangende best. Harford, zelf een uitgesproken zanger, liet zijn vriend grotendeels aan zijn lot over en hield van het geluid van Mulcahy die met hemzelf harmoniseerde, hoewel Salem, een fan van beide zangers, Harford uiteindelijk een paarbkeer tot achtergrondzang dwong. Mulcahy zegt over de andere twee: “hun instincten zijn geweldig en hun gitaarspel is nogal uniek. Ik denk dat we allemaal een kracht hadden die heel gemakkelijk te verbinden was”. Als het klinkt als een samenleving met wederzijdse waardering, dan kan dat veel productiever zijn als je volwassen wordt dan als je vecht.
Van de nummers zelf kondigt “Big Chairs And Candy” het project terloops en voorzichtig aan. “So It’s A Bomb” komt er daarentegen meteen bij. En ‘She Stood Up At The PTA’, misschien wel het meest melodieuze en verhalende op Woodstock, vertelt een waargebeurd verhaal. Maar niet die van Mark, die doorgaans op het gebied van beeldspraak en poëzie opteert, met eigen ogen heeft gezien. “Ik heb over mij geschreven, maar ik schrijf ook niet over mij”, probeert hij uit te leggen. ‘Deze teksten zijn gewoon dingen waar ik graag over schrijf. Of ze zijn verzonnen. Of wat dan ook. Weet je, ik weet het niet”.
Bij de 7 nummers die Birdfeeder comfortabel in Woodstock voltooiden, hebben ze 1 van de originele demo’s getagd, “Super Diamondaire”, zowel omdat het moeilijk te repliceren was op het moment en om het contrast tussen heden en verleden te laten zien. Dus 8 nummers, net geen 30 minuten. Is “Woodstock” een album, een LP, een EP? “Het categoriseren van dingen op lengte is iets voor een ander segment van dit bedrijf, maar het is een record”, zegt Salem. En hiermee verwijst hij naar de oorspronkelijke bedoeling van dat woord, toen het voor het eerst op muziek werd toegepast, naar de toen nieuwe sensatie van het archiveren van een uitvoering zodat deze voor de tweede keer kon worden afgespeeld en beluisterd. “Het is een document”.
“Kevin wijst erop dat we tijdens het hele proces iets documenteren”, zegt Chris. “Het wierp er een nieuw licht op voor mij, zoals: ‘We zijn eigenlijk een plaat aan het maken, dit ding dat is gebeurd en dat moet worden gedocumenteerd’.”
“Ik hou niet zo van opnemen”, zegt Mark, daarbij verwijzend naar het gewicht van de verwachtingen, zowel van binnenuit als van buitenaf, die de echte artiest in de weg kunnen staan. “Maar dit? Dit was echt een genoegen”.
