Canadees Gary Cain is geen doetje. Niet muzikaal, niet tekstueel. Bombastisch ontmoet sociaal
bewustzijn op zijn nieuwe album, Next Stop, waar we Cain in drievoud krijgen: een eenmanskracht
trio. Cain speelt alle gitaar-, bas- en drumpartijen en trapt geen open deuren in. De meerderheid van zijn tien originele deuntjes hier volgen een soort patroon. Agressief, scherpe gitaarriffs openen bijna elk nummer en dienen als vehikel voor zijn puntige, no-nonsense teksten.
In de lead-off van het album, “Billionaires In Space”, krijgt de megarijke, mega-elite een goede Caining:
“Seas are rising, and you got no home/They don’ t pay no taxes and we’ re on our own/Billionaires
in Space/Looking for a saviour ‘cause times are tough/Just drop to your knees and look straight
up/At the Billionaires in space.”
Met de snelheid van een papierversnipper worden de noten gekraakt met dikke boventonen en echo’s van Stevie Ray Vaughan en Hendrix eindigt deze krachtige opener met Cain’s knock-out punch: “One small
step for mankind to a living wage/Instead we’ re living through a second gilded age/Time has
come now won’ t you join me as we raise/our collective middle finger to the billionaires in space.”
Net als bij die sterke opener, richten de meeste nummers zich op onze cultuur, onze samenleving, onze wereld. “Confusion” heeft een kolkende gitaarriff die het onderwerp perfect onderstreept, en in “Gatekeeper” heeft Cain met zijn Fender Strat en beschuldigende teksten het vierkant gericht tegen de heersende macht: ” “Hey gatekeeper, tell me what’ s your role?/Wine and dine, always looking fine in the
emperor’s new clothes/Oh gatekeeper don’ t try to tell me what you know/I had my ten thousand
hours in about ten thousand hours ago”
Terwijl Cain klaagt over een gek geworden wereld in “Crazy”, verwacht geen witte vlaggen in “Keep On
Comin'” – of ergens anders op het album – zoals hij zegt: “But I’m gonna keep on comin’ /’ Til they
put their hands in the air/I’ m gonna keep on comin’ /‘ Til I’ m there.”
“Kitchen Sink” is de eerste van twee instrumentals, en in tegenstelling tot de bluesy rock van het grootste deel van de deuntjes, het benadrukt Cains beheersing van countrylicks, gespeeld met dezelfde halsbrekende snelheid en intensiteit als de andere nummers. Dit wordt gevolgd door “House On Fire”, dat de titel “Guitar On Fire” zou kunnen hebben.”
De zanger beperkt zijn doel tot één persoon in “Gone” (“You keep stringin’ Everyone along/But
you stayed at the party too long”) voordat hij nog een kans maakt op de samenleving in “Ain’ t Up To Me”:
Volgende stop op Next Stop is ook de laatste stop, “A Short, Furious Goodbye”, een tweede instrumentaal
met het enige gastoptreden van het album: John Lee op orgel. Een langzame, melodieuze opening wordt al snel ingewisseld voor, nou ja, een kort, woedend afscheid inderdaad. Met scherpe teksten en geweldig gitaarspel. Cain kwalificeert zich met dit album als een artiest om rekening mee te houden. – Jim George
Release datum: 6 mei 2022