Nichtseattle – Kommunistenlibido

Iemand thuis?!

Katharina Kollmann, geboren in 1985, brengt al meer dan tien jaar muziek uit onder de naam Lake Felix. In 2017 begon ze ook met het schrijven van liedjes onder de naam Nichtseattle, voor het eerst in het Duits.

Nichtseattle: een naam als een metafoor voor een plaats waar je wel of niet vandaan komt. Kollmann zegt: “Je zou net zo goed kunnen zeggen niet-Amerika, niet-film, niet-toekomst of niet als ze niet zijn overleden.”

Ze las onlangs dit citaat van Marx en was meteen ontroerd: “De eis om illusies op te geven over een situatie is de eis om een ​​situatie op te geven die illusies vereist”.

De naam is natuurlijk ook een mooie herinnering aan het oude Tocotronic nummer. Overigens komt Nichtseattle uit Berlijn. Uit Berlijn-Karlshorst om precies te zijn.

Na haar eerste, in eigen beheer uitgebrachte album “Wendekid”, verschijnt op 29 april 2022 haar tweede album met de prachtige titel “Kommunistenlibido” op het Staatsakt label als een mooi dubbelvinyl album inclusief songbook van illustrator Fania Jacob.

De opnamen die erop staan leven niet alleen van Kollmanns teksten en haar adembenemende optreden op gitaar en zang, maar ook van de actieve steun van de bevriende muzikanten Frieda Gaweda op de bugel en Sebastian Alwin op de drums en – last but not least – het mixwerk van de producent Olaf OPAL. (The Notwist, International Music). Samen creëerden ze een levendig, ongepolijst werk van tederheid en meedogenloze openheid.

We kunnen luisteren naar Katharina Kollmann terwijl ze haar baritongitaarriffs op een bijna zen-boeddhistische manier aanslaat en zichzelf herhaaldelijk verwoestend speelt totdat de storm bedaart. Blijkbaar heeft zij nog genoeg tekst voor een hele boekenkast. Als gevolg hiervan zullen Nichtseattle-nummers waarschijnlijk nooit werken in klassieke single-lengte. Het zijn geen oppervlakkige ansichtkaarten, eerder volledige diavoorstellingen. En niet minder dan hooggevoelige psycho- sociogrammen en milieustudies. Loser verhalen over eenzaamheid en de puinhoop van het leven, waarin het personeel altijd met veel zorg en respect wordt behandeld. Het zou nooit bij haar opkomen om haar karakters te verraden. Net zoals haar gitaar nooit volgens een vast patroon speelt, maar haar instrument een heel eigen, gevoelig geluid geeft. Het resultaat is een muziek met zachte nuances die ons nooit met overmatig volume wil overmeesteren. De kunst van hun liedjes ligt eerder in het opbouwen van spanninge: bewust gebruikte breaks worden afgewisseld met verrassende koorzang en momenten van vervorming, waarbij steeds weer ontroerende zinnen en verrassende wendingen ontstaan. Liedjes die herhaaldelijk een thuis zoeken voor hun hoofdrolspelers, rouwen of hun afwezigheid omarmen. Onze angsten worden spookvrienden, melancholie en verdriet worden soms ondeugende bondgenoten. Tot de volgende zinswending, waar je dankzij Kollmanns verfrissende associaties weer een beetje kunt glimlachen: “Ik wilde onder de appelboom liggen, kijk gedachteloos naar je stap, ik wilde ook ooit een kind, het zou kunnen dat ik een communist ben.” („Unter der Sohle eines Schuhs“).

Het oude gezegde over eten, waarvan bekend is dat het vóór moraliteit gaat, wordt uiteindelijk als volgt samengevat: “Omdat hier bijna niets binnenkomt, te weinig om filosofisch te zijn, maar we herinneren ons nog steeds wat iedereen wil, ja we zijn hier echt niet erg geschoold, maar helemaal niets, dat herinneren we ons!” (uit: “Hochhauslied”). En nuchtere small talk wordt weer zo ontleed: “Hoe denk je dat het weer nu is? Hoe bedoel je, hoe was mijn dag? Is dat een hint, betekent dat dat je me niet mag?” (uit “Kommunistenlibido”)

Het is goed om zo’n gevoelige artiest met zo’n observatievermogen, uitgesproken vindingrijkheid en muzikale virtuositeit in haar werk te ervaren. Iemand die verschillende relaties kan weergeven en toch nooit de algemene sociale omstandigheden vergeet.

In het bijbehorende liedboek illustreert Fania Jacob nogmaals de muziek en teksten in de vorm van een graphic novel. Zelfs op de omslag zitten enkele van haar fantasiefiguren in de ramen van wolkenkrabbers, waaronder een gepersonifieerd Libido: haar borsten, vulva en penis druipen van genot terwijl ze een sigaret rookt. Op andere foto’s zie je een menselijk hart, bijvoorbeeld zittend op een ligstoel met gekruiste armen, pruilend, of tegen de hoofdpersoon aanliggen en haar “bla, bla” reciteren. Tekeningen die met veel humor en fantasie de emotionele wereld en tragische komedie van de geliefde, dakloze (anti)helden uit “Kommunistenlibido” weerspiegelen. Ze komen zeker verrassend bekend voor na het beluisteren van dit album en het lezen van het songbook. Uiteindelijk heeft Katharina Kollmann misschien iets gevonden als een thuis voor zichzelf, haar personages en onze angsten.

Release datum: 29 april 2022

WP Radio
WP Radio
OFFLINE LIVE