Canadese bands hebben lang vastgehouden aan een meer gespierde muziek uit het Midwesten als het op eerlijk muziek aankomt in blues & rock. Het in Toronto gevestigde kwartet, Jim Dan Dee, draagt die geest uit en neemt de fakkel over van groepen als Foghat, Pat Travers, Rory Gallagher, George Thorogood en Canned Heat om er maar een paar te noemen, welke het werk van de originele bluespioniers opnieuw hebben uitgevonden in een zwaarder, riff-georiënteerd geluid en gevoel.
Onder leiding van de naamgenoot van de groep, Jim “Dan Dee” Stefanuk (Steff-an-uk), wiens soulvolle baritonstem en gruizige vintage gitaarklank het pad baant terwijl de ijzersterke ritmesectie van drummer Shawn “Stix” Royal en Dwayne “Gameshow” Lau (La-ow) op bas, meerijden op de bus en de energieke saxofoon van Jason “Bobby” Sewerynek (Sue-war-neck) zich een baan baant door de melodie en de gitaarlijnen voegen pittige en dynamische ondersteuning toe. Het tweede volledige album van de band, Real Blues, is een selectie van tien nieuwe nummers en een prima gecoverde bluesklassieker – hun meest bleusy nummer uit hun “Covid Amassed”-catalogus – dat heeft hen een sterke schare fans in de provincies opgeleverd en moet nu voet aan de grond krijgen om zich wereldwijd voor te stellen.
Eddie Jones, beter bekend als Guitar Slim, was een bluesgitarist uit New Orleans die vooral bekend was door het schrijven van “The Things That I Used to Do”. Deze werd door Stefanuk en Jim Dan Dee heel serieus genomen om zo hulde brengen aan de wijlen grootmeester met miljoenenverkopende bluesstandaard. Het verhaal over de geintjes in bars in de late uren, “Weep For Me”, volgt als een vrolijke swinger op de dansvloer. Het titelnummer, “Real Blues”, is een diepe duik in het emotionele landschap van melancholie, verlies en wanhoop, onderbroken door treurige sax en kolkende gitaar. “Two Timing Woman” mixt vettige slide-gitaar, rommelende baritonsax en een New Orleans sound sloeg in als een vurige gumbo groover. Jim’s verschroeiende leadgitaar brengt ons in de stiekeme blues grinder “The Doctor”, en bevat veel van zijn flamboyante fretwerk. Rock-‘n-roll-dromen en drank wensen voeden het vrolijke nummer “Two Shakes Of A Lamb’s Tail”. De Delaware Destroyers gestileerde rocker “Bleed Me Dry”, is de eerste single van het album, waarmee de band’s gitaar en sax aanval en ook de mee zing mogelijkheid onderstreept.
De jongens worden grungy op het broeierige ‘Hang ‘Em High’, terwijl ze wat acid rock in Seattle-stijl uitdelen zoals dat was in 1995, en de gruizige blues, “T For Trouble”, zou een verloren gewaand nummer kunnen zijn uit de Electric Mud Sessions. De inventieve swing van “Lost In The Dark”, laat meer zien van de tandemaanval van gitaar en saxofoon, aangescherpt door Stefanuk en Sewerynek die het kenmerkende geluid van de band zijn geworden. Het verhaal van ontmoetingen met een paar duistere personages in een swamp boogie, “Money Don’t Work On The Devil”, sluit de set stijlvol af. – Rick J Bowen
Release: 13 mei 2022
Website Jim Dan Dee