De in Mississippi geboren, in Memphis opgegroeide, Grammy Award-winnende muzieklegende Charlie Musselwhite zingt en speelt niet alleen de blues; hij is, in elke zin van het woord, een bluesman. Toen hij opgroeide, leerde hij niet alleen de muziek uit de eerste hand van veel van de meest invloedrijke artiesten van het genre, hij nam ook de levensstijl in zich op. “Het is een houding”, zegt Musselwhite over het spelen van de blues. “Een manier van leven.” In de loop van zijn zes decennia durende carrière heeft Musselwhite bijna 40 albums uitgebracht. Hij staat wereldwijd bekend als een meester-harmonicaspeler, een doorgewinterde, waarheidsgetrouwe zanger en een originele songwriter die diep geworteld is in de bluestraditie. Zoals veel van zijn fans weten, is hij ook een countrybluesgitarist met veel diepgang, warmte en subtiliteit.
Op zijn nieuwe Alligator Records-release, Mississippi Son, speelt Musselwhite, naast het spelen van zijn beroemde mondharmonica, zijn gitaarwerk gedurende het hele album. Op elk van de 14 nummers van Mississippi Son, waaronder acht krachtige originelen, vormen Musselwhite’s rechtstreekse zang en melodieuze bluesharmonica de perfecte aanvulling op zijn bedrieglijk eenvoudige, hypnotiserende gitaarwerk. Musselwhite was onlangs terug verhuisd naar Mississippi vanuit Noord-Californië en nam de uitgeklede, beklijvende, emotioneel rauwe uitvoeringen op in Clarksdale, in het hart van de Delta. Van de zelfgeschreven, autobiografische opener Blues Up The River tot zijn klaaglijke lezing van Pea Vine Blues van Charley Patton tot zijn eigen, diepgewortelde instrumentale Thinking Of Big Joe (waarop Musselwhite de gitaar van zijn vriend Big Joe Williams speelt ), weerspiegelt elk nummer de Mississippi-wortels van Musselwhite en weerspiegelt het zijn persoonlijke kijk op de wereld om hem heen. Of hij nu The Stanley Brothers (Rank Strangers) opnieuw bedenkt of een nummer maakt op basis van een visie (When The Frisco Left The Shed), of John Lee Hooker’s Hobo Blues personaliseert, zijn eerlijke, soulvolle zang, zijn harmonicaspel waarbij elke noot van belang is en eigenzinnig gitaarwerk, overspoeld met zuurverdiende authenticiteit en blijvende emotionele intensiteit. Musselwhite noemt zijn blues ‘seculiere spirituele muziek’, een geluid dat hij perfectioneert sinds hij als jonge tiener zijn eerste E7-akkoord speelde op zijn Supertone akoestische gitaar. Toen hij de blue note van het akkoord hoorde en voelde, dacht de toekomstige bluesmeester: “Daar moet ik meer van weten.”
Musselwhite volgde het pad van zo velen en verhuisde naar Chicago, niet om muziek na te jagen, maar gewoon op zoek naar beter betaald werk. Terwijl hij als dagtaak in de vrachtwagen van een verdelger reed, hing hij ’s avonds rond in de South Side-bluesclubs in de stad. Hij raakte bevriend met bluesmondharmonicagigant Big Walter Horton en raakte vooral bevriend met de vereerde countrybluesman Big Joe Williams. Een tijd lang deelde hij een appartement met de beroemde en ook chagrijnige Williams en trad af en toe met hem op (en nam in 1969 met hem op voor Arhoolie Records). Hij zwierf vaak door de straten met Big Walter en voegde zich in 1965 bij hem in de studio voor Vanguard’s veelgeprezen Chicago/The Blues/Today! serie. Tot zijn andere vrienden behoorden bluesiconen Little Walter, Sonny Boy Williamson en Howlin’ Wolf. Musselwhite zoog bij elke gelegenheid de licks, teksten en levenslessen op. Het duurde niet lang of hij zat in clubs met Muddy Waters, Magic Sam, Earl Hooker, Jimmy Reed en anderen, en bouwde een indrukwekkende lokale mond-tot-mondreclame op.
Na de release van zijn eerste LP op Vanguard in 1967 – Stand Back! Here Comes Charley Musselwhite’s South Side Blues Band – werd hij omarmd door avontuurlijke rock-‘n-roll-fans. Stand Back! en zijn daaropvolgende platen vonden een plek op de nieuw opkomende progressieve rock FM-radiostations, vooral op de ontluikende tegencultuurscene van de westkust. Zijn referenties waren gevestigd, hij verhuisde eind jaren zestig naar San Francisco, waar hij vaak speelde in het legendarische Fillmore Auditorium en op andere beroemde locaties. In de loop der jaren heeft Charlie bijna 40 albums uitgebracht op verschillende labels, zijn eerste stappen zijn opnames inclusief straight blues, maar vaak vermengd met elementen van jazz, gospel, Tex-Mex, Cubaanse en andere wereldmuziek. Vier van die albums – Ace Of Harps uit 1990, Signature uit 1991, In My Time uit 1994 en The Well uit 2010 – werden uitgebracht op Alligator Records en behoren nog steeds tot zijn bestverkochte titels.
In 2020 sloot Musselwhite zich aan bij zijn vriend Elvin Bishop en bracht de Grammy-genomineerde, Blues Music Award-winnende “100 Years Of Blues” uit op Alligator. Het album kwam binnen op nummer 1 in de Billboard Blues Chart. DownBeat noemde het het beste bluesalbum van het jaar. Het werd uitgeroepen tot het #3 Best Blues Album van 2021 door het Britse smaakmakertijdschrift MOJO, die verklaarde: “Dit zijn voortreffelijke harmonica-gitaarduetten zoals Muddy Waters en Little Walter, of Johnny Shines en Big Walter Horton… volwassen, meesterlijk, eindetijdloos.”
Naast zijn eigen albums is Musselwhite te horen geweest op opnames van Tom Waits, Eddie Vedder, Ben Harper, John Lee Hooker, Bonnie Raitt, The Blind Boys of Alabama, INXS, Cyndi Lauper en vele anderen. Hij werd opgenomen in de Blues Hall Of Fame van de Blues Foundation in 2010, is genomineerd voor twaalf Grammy Awards (waarvan één gewonnen) en heeft talloze Living Blues Awards en Blues Music Awards gewonnen. De Chicago Tribune zegt dat zijn muziek “fantasierijk en verbluffend… volslagen overtuigend” is.
Nu, met Mississippi Son, is de cirkel rond en keert hij terug naar Mississippi na tientallen jaren in Memphis, Chicago, San Francisco en plekken daartussenin. Musselwhite combineert alles wat hij heeft geleerd en geabsorbeerd tijdens zijn decennia van wereldwijde toeren, en geeft wijsheid mee in elk nummer dat hij schrijft, zingt en uitvoert. “Blues vertelt de waarheid in een wereld die vol leugens is”, zegt hij in Blues Gave Me A Ride, terwijl hij zijn eigen verhaal vertelt en de tijdloosheid van het genre duidelijk samenvat. Door zijn suggestieve zang, meesterlijke harmonicaspel en noot-perfecte zuidelijke countrybluesgitaar, leunt Charlie Musselwhite, op Mississippi Son, naar voren en brengt de eerlijke waarheid van de blues.
