Dave Thomas is een andere bewonderenswaardige gitarist die niets schuwt voor smaak, en zijn fretwerk verfraait de tientallen nummers die zijn nieuwe release rijk zijn, Road To The Blues, maar is niet de enige focus, integendeel, hij laat vaak genereus de overtreffende trap het pianowerk van James Goodwin centraal staan, terwijl hij een stijlvolle begeleiding biedt samen met drummer, bassman, percussionist, achtergrondzanger, arrangeur. co-producer en co-schrijver Steve Jinks.
Deze ‘weg naar de blues’ kan emotioneel hobbelig zijn, maar hij is nooit rommelig. Overal zijn orgel, hoorns en harp oordeelkundig er over gestrooid, en ze worden goed bediend door het heldere, schone geluid van het album. Aandacht voor percussie neemt altijd, begrijpelijkerwijs, de achtergrond in om instrumenten of zelfs een ritmesectie te leiden, maar zoals bewezen in deze nummers, kan het juiste stuk op de juiste plaats een nummer subtiel aanzienlijk verheffen.
Het shuffle titelnummer wordt gedomineerd door prachtig Johnnie Johnson-achtig pianogerinkel, een direct voorbeeld van Thomas’ eerder genoemde bereidheid om zijn virtuoze keyboardman te laten schitteren en een groot deel van de samenwerkingstoon van het album te bepalen. Julia Smalley, tekstschrijver van vier van de nummers, waaronder deze, geeft in wezen de missie van het album weer: “This life’s no bed of roses, more like a hard bed of nails/There’s only one highway to choice/ I’ m on my way to the blues.”
Goodwins knock-out pianowerk, gekruid met ingetogen maar effectieve gitaaraanslagen, wordt benadrukt in “The Lady’s Not For Turning”, een geletterde woordspeling op het toneelstuk The Lady’s Not For Burning van Christopher Fry. “Eye On the Money”, met zijn boogieritme en band-on-the-run-thema, bevat sax van Phil Marshall, terwijl “Another Girl” een Ray Charles-structuur en sfeer heeft met zijn langzame tempo en soulvolle piano.
Een beetje reizen in de muziek zou de volgende paar deuntjes beschrijven. ‘Everywhere Man’, opnieuw met teksten van Smalley, gaat over het leven onderweg: ‘Houd het licht op je veranda helder brandend/Wees de weg, want vanavond komt je rondzwervende man naar huis’ en ‘Leaving San Francisco’ gaat over een mislukte liefdesaffaire. Ondanks de lyrische vermelding dat hij op weg is naar het vliegveld, roept Thomas’ onweerstaanbare ritmewerk het geluid van een trein op, een taak die gewoonlijk wordt gedelegeerd aan een harp. Over harp gesproken – die van Gareth Tucker – het samenspel tussen de harp en de piano fleurt “Rose Tinted Love” op, een ander nummer over een verloren minnaar, alleen deze keer met de achtergelaten schoen aan de andere voet.
Orgel en – teruggrijpend op het punt met betrekking tot percussie – tamboerijn laten de brug in het humeurige “Last Thing” (een van de slechts twee niet-Thomas-Jinks originelen) schitteren, ongeveer hetzelfde als de akoestische gitaar die een andere auditieve tint geeft aan “Pretty In Pink.” Het voortschrijdende Big Easy-gevoel van “Winnebago Dreaming” wordt gevolgd door nog twee klaagzangen van een verbrijzelde relatie: de luie, gebroken blues van “After All These Years” met zijn klagende harp en “Natural State of Mind” met zijn huilende gitaar.
In een unieke kijk op de Chuck Berry-klassieker “Memphis Tennessee” serveert Thomas een ontspannen akoestisch arrangement dat het album afsluit en hem en ons naar het einde van zijn weg brengt. – Jim George
