Als je de titel van het openingsnummer van Brad “Guitar” Wilson niet kende, zou je, wanneer de gitaar begint, misschien denken dat je op het punt staat een John Lee Hooker-cover te horen. Maar nee. “Ballad Of John Lee” is zowel een origineel van Wilson als een totaal eerbetoon aan de bluesgigant. En wat is een betere manier om hem te eren dan het te omkaderen in Hooker’s kenmerkende boogieritme en het te besprenkelen met enkele van de lowdown ‘how-how-how’-vocalismen van de bluesman.
Het dozijn nummers van het zelf geproduceerde album zijn gelijkmatig verdeeld over Wilson-melodieën en vertolkingen van enkele belangrijke bluesklassiekers. Terwijl de zuinige productie alleen gitaar, bas, drums en af en toe keyboards bevat, zorgt deze kale benadering ervoor dat de focus volledig kan worden gericht op Wilsons smakelijke gitaar en zijn moordende tonen. De nummers twee tot en met vijf zijn allemaal covers. Na al een saluut en een heffing van het glas te hebben gegeven aan een blueslegende, brengt Wilson hulde aan vier andere, te beginnen met een spetterende shuffle, namelijk Muddy Waters’ ‘Walking’ Thru The Park’, die plaats maakt voor B.B. King’ s “Rock Me Baby.”
Wilson’s modus operandi is niet alleen om een traditionele call-and-response tussen zijn stem en gitaar te gebruiken, maar ook om ze op sommige nummers te laten overlappen, waardoor in wezen een dubbele lead ontstaat waarbij geen van beide de andere verdringt. Het viertal van opeenvolgende covers wordt gecompleteerd door een knipoog naar Stevie Ray Vaughan met een house-rock (wat anders?) “House Is Rockin'”, gevolgd en gecontrasteerd door een soulvolle kijk op “Someday After Awhile” van Freddie King.
Een paar Wilson-originelen bevat, waaronder ‘You’re The One For Me’, een afwijking van de standaard bluesformaten en een vocale hook die nog lang na het einde van het album door je hoofd kan stuiteren. “All Kinds Of A Fool” is klassieke blues-fare: pure zelfbeschuldiging met afwisselend pijnlijke en heftige gitaar die woorden van spijt onderstrepen: “I mistreated you baby/Oh I was wrong/You wouldn’t stand for it, no, very long.” De krachttoer van het album is een live-duik van meer dan acht minuten in Willie Dixons “I Can’t Quit You Baby”. Het hoogtepunt – met het accent op hoog – komt in zijn solo wanneer hij ongelooflijke jammerende licks uitgesponnen uit zijn gitaarhals perst. Als de tonen hoger waren, zou alleen een hond ze kunnen horen.
Met een tropische gevoel en Wilson’s gitaarwerk dat de luchtvochtigheid verhoogt, is “Hang With A Bang” weer een uitstapje uit de bluesarena, terwijl “Avatar” het enige instrumentale van het album is. Alleen een artiest met Wilson’s ballen en zelfvertrouwen zou de laatste cover op zich nemen: Cream’s “Tales of Brave Ulysses.” In plaats van te proberen Clapton te overtreffen, houdt Wilson het respectvol Creamy, maar voegt hij zijn eigen gitaar en vocale frasering toe. Het laatste nummer is “Drivin'”, mede geschreven door Willem Van Kempen. Zijn muzikale filosofie en de motivatie van Brad “Guitar” Wilson, wordt samengevat in: “Drivin’ — there’ s nothing that I’ d rather do/Drivin’ to play the blues for you.” – Jim George