Soms hebben zelfs de meest veelbelovende vooruitzichten tijd nodig om tot bloei te komen. Om wat voor reden dan ook, de timing is misschien niet goed, de mogelijkheden zijn beperkt of alle elementen zijn gewoon niet aanwezig om een duidelijk verband tussen verleden en heden in stand te houden.
Steve Yanek kent dat scenario maar al te goed. Zijn eerste pogingen om zich te vestigen als singer-songwriter waren veelbelovend, maar persoonlijke omstandigheden suggereerden anders. Hoewel de titel anders aanduid, was zijn eerste album, “Across The Landscape” uit 2005, niet voorbestemd om het overweldigende succes te worden dat de titel suggereerde, ook al kreeg het lovende kritieken en uitgebreide airplay op Triple A-stations in de VS. Het All-Star ensemble dat heeft bijgedragen aan zijn plaat, gitarist Jeff Pevar, een langdurig lid van David Crosby’s band, CPR, evenals de Crosby, Stills & Nash touring band, Dixie Dregs-drummer Rod Morgenstein en de overleden toetsenist van de Dregs T Lavitz, evenals de beroemde zangeres Leah Kunkel, bood het een belofte die pas later werd vervuld toen het album zijn late 2020-release in Europa had.
Steve, een voormalig ondernemer, realiseerde een vertraging door het opstarten van een succesvol bedrijf en mede door de grillige aard van de muziekbusiness. Niet dat het hem ervan weerhield verder te gaan met zijn eigen ondernemingen. Hij begon zijn eigen platenlabel, Primitive Records, ploeterde in het management en hielp de carrières van een aantal veelbelovende ensembles vooruit, terwijl hij zich bezighield met zijn voortdurende songwriting, het opzetten van een opnamestudio en het samenstellen van een band waarmee hij opnieuw zou kunnen beginnen met touren.
Gelukkig hebben de inspanningen van Steve eindelijk vruchten afgeworpen. Een nieuw album met de toepasselijke titel “Long Overdue” komt uit op 5 augustus 2022. Het is Steve net zo geïnspireerd als altijd en klaar om zijn muziekcarrière te vernieuwen op een manier die zijn ruime melodische bekwaamheid stevig naar voren brengt. De nummers dienen als een herinnering aan wat het publiek al die tijd heeft gemist en zijn een sterke kanshebber voor het album van het jaar. “Ik kreeg gewoon de kriebels om weer muziek te maken”, zegt Steve achteraf. “Ik had deze tracks die Jeff en ik hadden gemaakt met T Lavitz en Rod Morgenstein, en ik realiseerde me dat er iets substantieels was dat nog moest worden gedeeld”.
Steve’s productieve bekwaamheid gaat onverminderd door, en terwijl hij andere muziek in de coulissen heeft staan wachten, geeft “Long Overdue” hem de kans om zijn muziek vooruitziend te maken terwijl hij voortbouwt op dat eerder genoemde succes in het buitenland. Het is een album vol memorabele melodieën die meteen indruk maken, van het beslist gedreven titelnummer, het robuuste en meeslepende “Tired Of This Sorrow”, en het stuwende en vastberaden “Like Now”, tot het serieuze en meeslepende “All The Sorrow’, het ontroerende en gedenkwaardige ‘You Move Me’ en de landelijke streling van ‘On Your Side’. “Dit is mijn poging om op dit moment het beste album te maken dat ik kan”, blikt Steve terug. “Ik heb deze nummers samengebracht omdat ze me allemaal hetzelfde gevoel gaven als toen ze werden geschreven. Ze betekenen allemaal iets voor mij. Ik zal niet de tijd besteden die nodig is om een nummer in de studio op te nemen als ze niet met verve en waarachtigheid gespeeld kunnen worden om onmiddellijke impact te maken.
Hoewel elk van deze nummers een onmiddellijke verbinding hebben, biedt Steve zijn eigen inzichten terwijl hij de achtergrondverhalen deelt die elk van deze nummers tot bloei hebben gebracht. “You Move Me” heeft een speciale betekenis, aangezien het een band schiep met de man die een soort mentor zou worden, T Lavitz, tot aan zijn vroegtijdige dood in 2010. “Als ik maar één nummer kon schrijven, zou dit het zijn”, zegt hij. “Ik werd verliefd op een vrouw die nog steeds van mij houdt. Het feit dat het zijn oorsprong had bij T tijdens onze eerste sessies voor ‘Long Overdue’ was vooral belangrijk voor mij. Ik was een fan van hem sinds ik The Dixie Dregs voor het eerst hoorde, en hij vertelde me herhaaldelijk dat dit nummer hem aansprak. De sfeer was goed en onze samenwerking klikte gewoon. Daardoor zijn we vrienden geworden.” “All The Sorrow” deelt een soortgelijk sentiment. “Het is een verontschuldiging vanuit het hart aan mijn vrouw”, blikt Steve terug. “Ik ben geen gemakkelijk persoon om mee samen te leven, en dit is geschreven in een moeilijke tijd voor ons, maar het stelde me ook in staat om mijn eigen verantwoordelijkheid binnen de relatie op te nemen. Relaties eb en vloed. Je gaat uit elkaar en je maakt het weer goed. Je doet pijn en je geneest. Of, zoals de tekst suggereert: ‘Het was nooit mijn bedoeling om je onvriendelijk te behandelen of je te laten voelen zoals je je voelt. De tijd die ik duidelijk uit mijn hoofd heb doorgebracht, heeft je alleen maar pijn gedaan’.
Andere nummers drukken meer universele gevoelens uit. Steve beschrijft “Tired Of This Attitude” als hoe het is om ‘op het steunpunt van de sociaal-economische realiteit van de stedelijke Amerika’ te zitten. “Levens vallen elke dag door de mand en de economische kloof lijkt groter dan ooit”, vervolgt hij. “Compassie is iets dat lijkt te ontbreken in de huidige generatie van overpresteerders. Ik weet dat we het beter kunnen dan we nu doen”. Steve benadrukt met name dat het nummer apolitiek is. “Het gaat om de mensheid”, stelt hij.
Zo ook tikt “Throw Me A Line” soortgelijke gevoelens aan. ‘Leven is niet makkelijk, het leven eist zijn tol’, suggereert het. ‘Aan die richel hangen maakt je alleen maar oud, iedereen heeft wel eens hulp nodig’. Evenzo deelt “Goodbye” een bepaalde filosofie dat sterven een deel van het leven is. “Ik geloof dat we nog lang leven nadat we zijn gestorven door de manier waarop we elkaar aanraken”, blikt Steve terug. “We rouwen allemaal om het verlies van een vriend of geliefde, maar het maakt in feite deel uit van de cyclus van het leven. We blinken allemaal uit”.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze nummers een nadrukkelijke indruk maken, maar Steve is ook snel met het noemen van de A-lijstmuzikanten die hebben geholpen om het tot bloei te brengen. Hij schreef zelf de tekst en muziek, zong de liedjes en speelde akoestische en elektrische gitaren en piano. Jeff Pevar wordt gecrediteerd met akoestische, elektrische, resonatorgitaar, lapsteel, bas en achtergrondzang. Legendarische drummer Kenny Aronoff speelde drums op 4 tracks, Billy Payne van Little Feat speelde piano op 3, en Rod Morgenstein en T Lavitz hernemen hun rollen op respectievelijk drums en keyboards. Daarnaast levert Dave Livolsi bas op 3 nummers, terwijl Larry Kennedy, leadzanger van The Jellybricks, een powerpop-outfit die Steve ooit promootte via zijn platenlabel, ook achtergrondzang op 2 tracks verzorgt.
De inspanningen weerspiegelen de lof die Steve tot nu toe heeft ontvangen, met dank aan zijn eerdere poging, “Across The Landscape”. “De songwriting komt van een eerlijke en authentieke plek en is ingesteld op de achtergrond van een high-end, goed doordachte productie die past bij de vocale stijl van Yanek”, verklaarde het gerespecteerde americana-tijdschrift Maverick Magazine in het VK. De Zweedse Blaskan beschreef het als “de beste vorm van kosmische muziek, de vertakking van rock en country. Een moderne visie op Gram Parsons droom, The Band en Merle Haggard in een muzikaal huwelijk”. Denemarken’s Blue Desert prees zijn “combinatie van solide, geïnspireerde songwriting samen met geweldige muzikanten”, terwijl hij het “een album van geluidskwaliteit” noemde.
De kudos eindigde daar niet. Het Belgische Rootsville meende dat “Als je naar zijn liedjes luistert, krijg je een glimp van een leven waarmee iedereen zich op de een of andere manier kan identificeren. Steve’s teksten zijn tot nadenken stemmend en aangrijpend, verweven met liefde, wanhoop, hoop en zelfbehoud als reflecties op de menselijke conditie. Hopelijk neemt dit album je mee op een rit door dat landschap”. Anderen prezen Steve met soortgelijke lof en beschreven hem als “een heel goede songwriter”, “een succes” en voor “een mooie mix”.
De lof is dik verdiend. Steve’s arbeiderswortels hebben hem allang voorbereid op het realiseren van zijn ultieme ambitie, namelijk zijn muze volgen, zijn passie nastreven en de impuls die hem motiveerde om al vroeg muziek te maken opnieuw te beleven. En hij belooft dat er meer is waar het vandaan komt, met de mogelijkheid dat er in de komende maanden een aantal opvallende nummers zullen verschijnen die overspoeld worden met ongegeneerde emotie.
Dus ook, ondanks de paar valse starts die hij al vroeg tegenkwam, verloor Steve nooit zijn interesse, inspiratie of impuls, emotioneel of nadrukkelijk. Het werd gedragen door herhaalde optredens op enkele van de meest legendarische locaties van de westkust, waaronder de The Palomino Club, McCabe’s Guitar Shop en The Banjo Café.
“Mijn drive en verlangen om nieuwe muziek te delen is nooit afgenomen”, benadrukt hij. “Mijn gedrevenheid en vastberadenheid zijn nog net zo hoog als altijd, en ik heb nog het nodige aan nieuw materiaal dat ik niet kan wachten om het aan de wereld te laten hotren. Ik ben ervan overtuigd dat kunst tijdloos is en talent tijdloos. Iedereen heeft een stem en voor mij is muziek maken een geschenk dat niet ophoudt met geven. Ik ben nooit gestopt in mijn zoektocht naar creativiteit en gezien die houding kan ik alleen maar vooruitkijken naar de toekomst”.
Release: 5 augustus (2022)
Label: Primitive Records
