Met dit album is Mick Kolassa wederom teruggekeerd naar zijn akoestische roots. Er werden geen versterkte instrumenten gebruikt op geen enkele track, waardoor dit album puur akoestisch is. Opnieuw werken ze samen met productiepartner Jeff Jensen en hebben ze een echte Free Range Blues-ervaring! Opening met Bo Carter’s juweeltje uit 1931 “My Pencil Won’t Write No More” Mick laat iedereen weten dat dit album over plezier gaat! Het tweede nummer is een remake van Mick’s nummer “Wasted Youth”, deze akoestische versie beschikt over de enige echte Bobby Rush op mondharmonica. De geweldige “Daddy’s Little Pumpkin” van John Prine is de volgende, gevolgd door Mick’s “Used to Be” met Doug McLeod op gitaar.
Hank William’s “I’m So Lonesome I Could Cry” wordt op een heel andere manier gepresenteerd. Doug McLeod speelde ook op Mick’s eigen “My Woman She’s So Mean” – een lied over een zeer verontruste en verontrustende dame. Vervolgens wordt hij vergezeld door de enige echte Watermelon Slim met wie hij een zeer bluesy versie van Joni Mitchell’s “Woodstock” – een nummer dat ze vaak samen hebben gespeeld, ten gehore brengen.
Mick’s nummer “Why?” stelt een kritische vraag aan een al te kritische vriend. De oude bluesstandaard “Sunny Side of the Street” verlicht de sfeer, en dat gaat verder met Mick’s nummer “Bless His Heart” – dat is opgebouwd rond de klassieke zuidelijke sound. Het album sluit af met Mick’s eerbetoon aan kaas – van alle soorten, “The Cheese Song”.
Release: augustus 2022
Label: Endless Blues Records
Muzikanten:
Mick Kolassa: zang, gitaar, percussie
Jeff Jensen: gitaar, percussie
Tom Leonardo: drums
Carl Caspersen: bas
Rick Steff: piano
Eric Hughes: harmonica: (1,3,6,8,10)
Alice Hasan: viool
Doug McLeod: gitaar (4, 6)
Watermelon Slim: zang, harmonica (7)
Chris Gill: slide-gitaar (11)
Brad Webb: slide-gitaar (2, 7)
John Whittemore: vibrafoon (9)
Bobby Rush: harmonica (2)
