Het grote publiek heeft sinds zijn veelgeprezen album Songs niet veel meer van John Fullbright gehoord; een kloof van acht jaar die ondenkbaar leek voor iemand met zoveel aandacht, potentie en grammy nominaties en dergelijke. Waarom duurde het zolang?
“Het is een proces geweest om te leren hoe je in een gemeenschap van muzikanten zit en minder gefocust op de eenzame, depressieve songwriter … gewoon iets spelen dat een beat heeft en echt leuk is”, zegt Fullbright. Op 30 september beëindigt Fullbright de droge periode met de release van zijn nieuwe LP, The Liar, waarmee de wereld zijn hernieuwde vertrouwen in muzikale samenwerking kan horen. “Dat wil niet zeggen dat er geen nummers op deze plaat staan waar ik van afwijk omdat die er zijn, maar er is ook een band met een mening. En dat deel is nieuw voor mij.”
Vandaag heeft Fullbright het eerste voorproefje van The Liar uitgebracht met het zich steeds verder ontwikkelende tweede nummer van het album. “Paranoid Heart” begint als een klagend klein volksliedje en explodeert in een gedenkwaardige, kleinzielige rocker, ondersteund door drummer Paddy Ryan en Jesse Aycock’s net genoeglosgeslagen slide-gitaarsolo. Crescendo in een vurig, stuwend refrein, “Paranoid Heart” is een klokkenluider van wat er gaat komen van de nieuwe weg ingeslagen, community-gedreven output van Fullbright.
Meer over The Liar: The Liar is opgenomen in Steve en Charlene Ripley’s boerderij-naar-studio verbouwde compound in het noordoosten van Oklahoma. Na het overlijden van Steve flirtte Charlene met het idee om het studiobezit te verkopen, dus Fullbright mobiliseerde alles snel om ervoor te zorgen dat hij daar kon opnemen voordat het van eigenaar veranderde. Hij smede een band bij elkaar die bestond uit, zoals Fullbright ze noemt, ‘de gebruikelijke verdachten’. Iedereen die vluchtig bekend is met Oklahoma-muziek zal de selectie herkennen, waaronder Jesse Aycock, Aaron Boehler, Paul Wilkes, Stephen Lee en Paddy Ryan, die allemaal in meerdere bands zitten dan mogelijk lijkt. Samen met nog een paar vrienden die langskwamen om opnames te maken, maakten ze de nummers af en namen ze het album met engineer Jason Weinheimer op in een wervelwind van vier dagen.
“Het was zo’n samenwerkend geheel met een paar echt coole stemmen”, zei Fullbright, verbaasd over het gemak van het proces. “Het is net alsof je muziek speelt in Tulsa. Iedereen doet wat ze doen, en het werkt.”
Het pakken en er voor gaan momentum bracht Fullbright in de studio met een aantal oude nummers (“Unlocked Doors” verscheen ook in Live at the Blue Door in 2009), sommige nieuw en sommige onvoltooid, waardoor zijn hernieuwde vertrouwen in muzikale samenwerking essentieel was voor de arrangementen en volledig weerspiegeld op het laatste album. Het resultaat is dat The Liar emotionele en instrumentale dynamiek gebruikt op manieren die Fullbright zichzelf niet eerder heeft toegestaan om volledig te verkennen. Er is een merkbare speling hier, een toegeeflijke instrumentale pauze daar, en het algemene gevoel met de lippen stijf op elkaar geslagen John Fullbright die zich zorgen maakte over het schrijfproces en vervolgens aarzelde om te praten over de betekenissen achter zijn liedjes in het verleden, is afgenomen.
“Welke regels had ik niet?” Fullbright zegt over zijn voormalige songwriting zelf. “Zelfs als, hoeveel lettergrepen er in een regel ook zaten, had ik er willekeurige regels voor. Er is zoveel de deur uitgegaan en ik ben zoveel gelukkiger. Het is eigenlijk gewoon het idee dat je dit niet alleen hoeft te doen. Het is zoveel leuker om samen te werken.”
