“Ik begon dit album op te nemen in 2019 nadat ik na 30 jaar als muziekleraar op de basisschool met pensioen was gegaan”, zegt Paul Colombino. “Het project begon op een natuurlijke manier te lopen toen ik wat oudere nummers oppoetste die ik nog nooit had opgenomen en een paar nieuwe componeerde omdat ik, nou ja, veel tijd over had. Toen het materiaal klaar leek, deed ik auditie bij een paar muziekstudio’s om te zien of er één was die resoneerde met mijn eigen gevoeligheden. Tijdens het proces heb ik verschillende demo’s opgenomen, maar geen enkele had ‘dat geluid’ waar ik naar op zoek was. Dus ik las alles wat ik kon vinden over het opnemen van akoestische gitaar en zang en begon in mijn eentje te experimenteren, waarbij ik overlegde met en advies kreeg van een voormalige opnametechnicus die met muzikanten als Bob Dylan en Toto had gewerkt.
“Toen de aarde in 2020 ronddraaide met lockdowns en isolatie, was de teerling geworpen; Ik deed dit in mijn eentje. Gewapend met verbeterde opnameapparatuur en software en het omzetten van de voormalige slaapkamer van mijn volwassen zoon in een opnamestudio, dook ik in het proces van het opnemen, mixen en masteren van mijn eigen nummers. De leercurve was steil, maar met voortdurend onderzoek en overleg en het uitvoeren van de laatste mastering, was ik in staat om dit album te produceren dat naar mijn mening mijn beste werk tot nu toe vertegenwoordigt.
Colombino begon rond zijn tiende gitaar te spelen en te zingen in een poging om meisjes te ontmoeten en indruk te maken. Hij werd enigszins bedreven in zijn vak, maar het bleek dat de meisjes echt wilden dat hij “make-outmuziek” voor hen en hun vriendjes zou spelen. “Op dat moment was het te laat”, bekent hij. “Ik was verslaafd. Ik ging door op de middelbare school en daarna om muziek uit te voeren in de volkstraditie, zowel als soloartiest als in verschillende kleine bands. Tegen de tijd dat ik 20 was, was ik een vaste artiest geworden in clubs in de hele regio van Rhode Island en South-New England, waar ik optrad voor acts als Dave Van Ronk en Aztec Two-Step.
Een inleiding tot de muziek van Leo Kottke werd “een geestverruimende, levensveranderende ervaring die leidde tot een intense onderdompeling in de fijne kneepjes van gitaar in vingerpickingstijl die tot op de dag van vandaag voortduurt.” De studie van klassieke gitaar op de universiteit verbeterde zijn perceptie en begrip van het instrument als een voertuig van artistieke expressie. Klassieke compositie en orkestratie boden de vaardigheden om melodie en begeleiding op een enkel instrument te construeren, waarbij ze leerden voor de gitaar te schrijven alsof het een zanger was die werd begeleid door een miniatuurorkest.
Zijn eerste album Everheart, uitgebracht in 1996, een verzameling originele instrumentale stukken voor solo gitaar. A Guitar for Christmas (2002) bevat instrumentale vingerpicking versies van klassieke kerstliedjes. De derde, Once and Again, een samenwerking met zijn oude vriend en zangpartner Glen Bottalico, biedt met harmoniën doordrenkte covers van artiesten zo divers als Paul Simon, Sandy Denny, Sting, Eva Cassidy en Crosby, Stills en Nash.
