De New Jersey-gitarist Ron Kraemer verhuisde naar Zuid-Florida en vormde een nieuw trio, nadat hij The Hurricanes jarenlang in de Garden State had geleid. Hij rekruteerde Gregg Germony op contrabas en Michael Finley op brushes. De doorgewinterde spelers hebben hun geluid de afgelopen jaren flink aangescherpt en hadden het geluk om in een gebied te wonen dat bloeide met buitenlocaties, zelfs tijdens de pandemische lockdown. Het trio mixt klassieke swing met bluesy be-bop en een vleugje latin jazz in een ongeplugde omgeving die doet denken aan artiesten uit de jaren 50 en begin 60, zoals Wes Montgomery, Jimmy Smith en Kenny Burrell. Om het geluid te versterken, nodigden ze Reggie Murray uit Nashville uit om saxofoon en B-3-orgel toe te voegen aan de elf originele instrumentale nummers van Sarasota Swing.
Opener ‘Junior Steps’ is een knipoog naar Coltrane’s ‘Giant Steps’, maar heeft het gevoel van Charlie Parker’s 12-bar Be Bop-standaard ‘Billie’s Bounce’, waarbij Murray zich leeg speelt op tenorsax en fijne solo’s ruilt met Kraemer. Finley’s lopende shuffle legt het perfecte bedje neer voor de gemakkelijke ‘Siesta Afternoon’, terwijl Murray dubbel werk verricht op sax en en springerige B-3. Pittig samenspel tussen Kraemer en Finley bouwt perfect de spanning op onder Murray’s solo tijdens de zwoele blues “The Craw”. We weten niet precies wie of wat het is, maar er moet een moois bij betrokken zijn geweest om het vrolijke “In Walked Wilbo” met zijn boogaloo-beat te inspireren.
Het swingende tempo van “At The Blasé’ Café’,” is nauwelijks slaperig te noemen en Kraemer demonstreert zijn beheersing van jazzgitaarsolo’s zoals gepionierd door Charlie Christian. Dan wordt het ritmische territorium verkent van een andere gitaarpionier op ‘Bo Knows’ met een vertrouwde Diddley-beat. Germony loopt hard van stapel en Murray komt er lekker in met een shuffle die verweeft wordt met Kraemer’s melodie in ‘Reggie No. 2’, en de verwarde header van ‘Fred’s Bop’ zal de eetlust bevredigen van jazzpuristen die op zoek zijn naar iets vlezigs om hun tanden in te zetten. “Gone Gulfing”, is een andere zoete shuffle met sublieme hook-line op sax en orgel, verwant aan die geweldige Jimmy Smith-anthems die een link creëerden tussen jazz en soul uit de jaren 60 muziek.
Kraemer opent het langzaam smeulende ‘Hampton Roads’ met een vertrouwd aanvoelende gitaarriff en brengt vervolgens de band in de blue velvet groove. Je kunt gemakkelijk meezingen met de openingszin van “Who’s Knockin?” want de pakkende hook van de luchtige afsluiter is een prototype van de “Sarasota Swing”-soundscape gecreëerd door dit betoverende trio. Easy listening inderdaad. – Rick J Bowen
Release: 23 september 2022
