Vaak overschaduwd door de elektrische gitaar, heeft de piano een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van moderne blues, R&B en rock-‘n-roll. Geboren met de perfecte naam, New Yorker Dave Keyes, bracht zijn leven door met het in de schijnwerpers zetten van de keyboards en het dragen van de fakkel van zijn helden – Fats Domino, Dr. John, Johnny Johnson en Professor Longhair, om er maar een paar te noemen. Deze missie heeft leverde hem drie Blues Music Award-nominaties op en bezorgde hem optredens op Broadway, op televisie en aan de weg timmeren met grote namen en zijn eigen touringband.
Voor zijn zesde album, Rhythm Blues & Boogie, groef Keyes dieper in de wortels van zijn passie op negen originele tracks en met een speciale cover die zijn muzikale invloeden uitdrukken. Keyes nodigde speciale gasten uit voor sessies, opgenomen in New York, New Jersey en Memphis, waaronder de legendarische drummer Bernard Purdie, de geliefde Doug MacLeod, gitaarheld Early Times en de licht ontvlambare Popa Chubby. Ze worden vergezeld door leden van zijn NYC-crew, gitarist John Putnam en drummer Frank Pagano met Jeff Anderson op bas en de blazerssectie van Chris Eminizer op saxofoon en trompettist Tim Ouimette, die jaren bij Keyes in de orkestbak zat van de Grammy-winnende Broadway-show, Smokey Joe’s Café.
Keyes opent het muzikale spektakelstuk door ons naar de dansvloer te sturen om eens lekker te bewegen, grooven, dansen en te schreeuwen “Shake Shake Shake”, met het volkslied in Memphis-stijl met een zoetsappige solo heeft van Eminizer en een klassieke shuffle van “Pretty” Purdie. Pittige blazerssectie en een zinderende leadgitaar versterken Keyes-piano en zang tijdens de rit. “That’ s What The Blues Are For.” Het quasi-titelnummer, “Blues And Boogie”, is gebaseerd op een Stagger Lee-framework met lagen blazers, een schreeuwend refrein door de zang, een stompin’ ritme en een vrijdag avond gevoel om te feesten met Early Times op gitaar. Keyes schaalt het dan terug en geeft een solo weg op zijn piano, met een emotionele versie van Willie Nelsons “Funny How Time Slips”. Purdie komt even lekker binnen met een twee regel street beat in Ain’t Doing That No More”, en het pittige toetsenwerk, de blazers, slide-gitaar en de meezingrefreinen voeden verder de Cajun-parade.
Keyes zingt over zelfbeschikking terwijl de band diep in de groove van het soulvolle “Ain’ t Going Down” zit en toont dan zijn formidabele toetsenwerk en beheersing van de jaren 88 tijdens de solotrack “WBGO Boogie”, genoemd naar het Newark jazz- en bluesradiostation. De op smaak gebrachte salsa “Not Fighting Anymore” is doorspekt met wisselende ritmes van een man die vastbesloten is om zichzelf uit een moeilijke relatie te worstelen. Het moet moeilijk zijn geweest voor Keyes en MacLeod om hun gezicht in de plooi te houden in hun geweldige samenwerking op de akoestische blues “Invisible Man” en de oldtimers klaagzang.
De albumfinale “7 O’clock Somewhere”, is een theatraal eind, gewijd aan de harde werkers aan de frontlinie, die ons onbaatzuchtig door deze moeilijke tijden hebben geholpen. Hier wordt dankbaarheid en blijdschap getoond. Rhythm Blues & Boogie is het bewijs dat er goede dingen gebeuren als je vrienden verzamelt en als een familie voor een project gaat en Dave Keyes heeft het volste recht om die onderscheidingen met trots te dragen. – Rick J Bowen
Release: 21 oktober 2022
Label: Blue Heart Rcords
