Het derde en meest doorwinterde Drugdealer-album, Hiding In Plain Sight, werd bijna helemaal niet opgenomen. Gefrustreerd en onzeker over zijn eigen zangstem voorafgaand aan de pandemie, was de oprichter van Drugdealer en primaire songwriter Michael Collins bijna klaar om de handdoek in de ring te gooien. Met hits als “Suddenly” en “The Real World” (van het debuut van de band in 2016, The End Of Comedy) en “Honey” (van hun eerste album voor Mexican Summer, Raw Honey uit 2019), had Collins genoeg om blij over te zijn. Maar door een frequente impuls om de microfoon te overhandigen aan vrienden en medewerkers zoals Weyes Blood, Jackson MacIntosh en zijn trouwe muzikale metgezel Sasha Winn, werd Collins steeds onzekerder over zichzelf als zanger. Toen, te midden van de winderige kunstkolonie Marfa, Texas, veranderde een toevallige ontmoeting met de visionaire kunstenaar en componist Annette Peacock zijn kijk op dit alles.
Terwijl hij het jaarlijkse Marfa Myths-festival van Mexican Summer bijwoonde, kwam hij Collins Peacock backstage tegen. “Ik was zo geïnspireerd door Annette. Maar net als bij al die andere vocalisten waarmee ik had gewerkt, had ik niet het gevoel dat ik het in me had.” herinnert hij zich. “Ik vertelde haar mijn benarde situatie, toen speelde ik een liedje voor haar, en ze vertelde me dat ik niet hoog genoeg zong voor mijn spreekstem. Toen ik terugkeerde naar LA, begon ik nieuwe progressies te bedenken, die ik zou moduleren met drie halve maten. Het dwong me om een nieuwe manier van zingen te vinden.”
In de vallei van de schaduw en twijfel, tijdens een periode waarin Collins overwoog om de muziek op te geven en zijn levenslange droom van filmmaken te beginnen, stelde een heimelijk gesprek met een legende hem in staat zijn eigen kenmerkende stem te vinden. Maar zoals de titel al aangeeft, was het lockdown-tijdperk waarin Collins het grootste deel van de opname schreef, een tijd besteed aan het zoeken naar antwoorden – zoeken naar liefde.
‘Madison’, het openingsnummer van Hiding In Plain Sight, is het eerste nummer dat Collins zong in deze voorgestelde reeks. Zijn hernieuwde vertrouwen als zanger, in de norse tenortraditie van Nick Lowe, of zelfs Van Morrison, is duidelijk hoorbaar, met Conor “Catfish” Gallaher’s pedal steel die een vleugje kosmische country toevoegt aan Collins’ keiharde liefdeslied.
Toen Collins de toekomstige AM Gold-hit schreef, riep hij een denkbeeldig visioen op van een liefde die hem in werkelijkheid was ontgaan. Het lied richt zich op een onbekende figuur die hij zou kunnen idealiseren. “Alle kunst die ik heb gemaakt, is gerelateerd aan dit zoekende archetype”, zegt Collins. “Ik heb het gevoel dat mensen op geen enkele manier liefde in hun leven kunnen vinden. Toen ik begon met het maken van dit album, merkte ik dat alle teksten over dit onderwerp gingen. Op ‘Madison’ luidt het refrein ‘Hoping you’ll find a love /You’re one design of love.’ Toen was het volgende nummer dat ik schreef ‘Find someone to love…’ Op dat moment wist ik vrijwel waar het heen ging. Sasha (mijn belangrijkste muzikale partner) en ik zijn allebei ongelooflijk romantisch. We hebben aan meerdere projecten gewerkt die allemaal gebaseerd zijn op deze zoektocht naar liefde.”
Maar deze zoektocht ging verder dan de traditionele opvatting van liefde. Er is meer voor nodig om een Drugdealer plaat samen te stellen. De Griekse term voor liefde voor vrienden, philia, vertaald naar ‘de hoogste vorm van liefde’, komt duidelijk naar voren in een diepe cast van personages, waaronder Drugsdealer-bandleden Mikey Long, MacIntosh en Josh Da Costa (CMON), evenals Southland-virtuozen zoals John Carroll Kirby (Frank Ocean, Stones Throw) en Daryl Johns (Mac DeMarco, The Lemon Twigs).
Tim Presley zingt op het tweede nummer, “Baby”, en Collins had een duidelijke rol in gedachten voor de Californische avant-rock steunpilaar. “Ik hou zo veel van White Fence, maar ik wilde Presley ook een nummer horen zingen dat klonk als een ‘sock hop band’ uit de vroege jaren 60 die nog nooit in zijn leven drugs had geprobeerd.” Ondertussen zweeft er een bruisende Kate Bollinger leadvocal over de door Rhodos gedreven groove in “Pictures of You”. Zoals gewoonlijk ruziede Collins met een who’s who van achtergrondzangers en instrumentalisten om Hiding In Plain Sight’s visie uit te voeren. De plaat fungeert echter vooral als een welkome showcase voor Collins als een aangemoedigde leadzanger, een eigenzinnige bandleider die een manier heeft gevonden om van zichzelf te houden als zanger, songwriter en verhalenverteller.
Geïnspireerd door een canon van norse maar soulvolle rockvocalisten zoals Phil Lynott, blikt Collins terug op zijn nachtelijke dwalingen door LA’s wirwar van bars en clubs (“New Fascination”). Hij staat helemaal vooraan in de mix en beschrijft een zoektocht naar liefde op de verkeerde plaatsen. Al die tijd draait zijn band elk dubbeltje om, met Long en Sergio Tabanico die respectievelijk elektrische sitar- en elektrische sax-solo’s verhandelen.
Uiteindelijk culmineert de zoektocht van deze antiheld in ‘Valentine’, een nummer dat Collins schreef nadat hij de band van zijn aanstaande vriendin voor het eerst zag. “The band plays your songs/And you sing it out/No, I’ve been a fan of you/For a little while.” Vanaf dit nieuwe uitkijkpunt kan Collins eindelijk zijn oude zelf duidelijk zien. Op ‘Hard Dreaming Man’ kijkt hij door de achteruitkijkspiegel terug op een rusteloos decennium van het on the road zijn. “Hard dreaming man/lemme tell you anything I know… I gotta go any place I can go,”, zingt hij boven een koor van honky-tonk gitaren uit die je misschien uit de saloondeuren hoort zweven. “Wat ik eigenlijk op een hoog niveau doe, is geen piano spelen”, zegt Collins, “het is verhalen vertellen. Onze groep muzikanten, we houden er allemaal van om samen te zijn en samen verhalen te vertellen.”
Collins geeft de microfoon opnieuw aan zijn getalenteerde vrienden op het laatste, feestelijke nummer ‘Posse Cut’. De nieuwste, grootste inzending in een funktraditie in Los Angeles, variërend van Leon Sylvers tot Warren G, de zes minuten durende jam vindt een groove en gaat los, met Bambina, Winn, Sean Nicholas Savage, Video Age en Kirby. In wat een samenvatting van de thema’s van de plaat zou kunnen zijn, zingt Winn: “I don’t wanna stop the flow/But there’s something you should know//I’ve been known to move around/I get lost before I get found.”
Uiteindelijk is Hiding In Plain Sight een odyssee van philautia – het vermogen om van jezelf te houden – tot philia, een groter vermogen om lief te hebben en de bijdragen van de mensen om je heen te omarmen. Alleen dan wordt de weg vrijgemaakt voor een allesomvattende en hartstochtelijke romantische liefde, eros. Uiteindelijk vindt Collins overal liefde en is hij uiteindelijk in het bezit van de stem om erover te zingen, wat resulteert in het meest vrolijke en volledig gerealiseerde Drugdealer-album tot nu toe.
Release: 28 oktober 2022
