Blues is niet alleen twaalf maten en een treurig verhaal.
Op zijn debuutplaat, Hard Times and a Woman, laat gitarist en songwriter Justin Golden de volledige breedte van het genre en zijn downstream-invloeden zien, alles van countryblues tot Americana, soul, indie-roots en meer. Golden groeide op aan de kust van Virginia en is doordrenkt van de kenmerkende, fingerpicked Piemonte-blues van het centrale deel van de staat.
Hij heeft countryblues gestudeerd en kan een groot aantal invloeden noemen, van Blind Boy Fuller tot Taj Mahal, maar zijn belangrijkste inspiratiebronnen zijn altijd afkomstig uit het indiegitaar tijdperk, met name vrienden als Phil Cook en Jo Roddy Walston, met een beetje Hiss Golden Messenger, Daniel Norgren en Bon Iver gemengd en misschien een hint van James Taylor.
Door zijn nieuwe album op te nemen te midden van de levendige scene in Richmond, VA, hielp producer Chip Hale met het maken van weelderige arrangementen met artiesten uit Richmond rond Golden’s klassieke Americana-songwriting-gevoeligheden. Fuzzed gitaar, toetsen en mondharmonica versmelten met zijn behendige fingerpicking en langzaam gloeiende grooves.
Over twaalf tracks geeft Golden een waarschuwing: wees op uw hoede als het te goed gaat. De tekst van Hard Times and a Woman verwijst naar winnen (en vervolgens verliezen), liefdesverdriet en de harde realiteit van zwart zijn in Amerika. Op zijn sprankelende debuut arriveert Justin Golden volledig gevormd als gitarist en songwriter. Het is niet alleen dat hij zo vloeiend kan schakelen tussen muziekgenres, het is ook dat hij begrijpt dat de blues ten grondslag ligt aan bijna elk Amerikaans genre, en hij hoort de blues waar hij ook gaat.
Het zijn niet veel artiesten die in een droom blues leren spelen, maar voor Golden sijpelde de muziek al jaren door in zijn onderbewustzijn voordat hij begon te spelen. Een paar jaar geleden sliep hij uit in Bonnaroo en werd hij wakker uit een droom met een blues fingerpicking-patroon in zijn hoofd, een baanbrekend moment dat leidde tot een levenslange toewijding aan de muziek.
“Blues was altijd wat ik wilde spelen”, zegt hij. “Het was een idee voordat ik wist hoe praktisch het was of wat het betekende.”
Later speelde hij dit gedroomde fingerpicking-patroon voor blues-ouder Phil Wiggins, die hem vertelde dat hij onbewust Piemonte-blues speelde, de traditie uit zijn thuisregio Virginia. Deze muzikale bestemming liet hem zien dat hij op de goede weg was met de muziek, en de aanmoediging van Wiggins en andere ouderen dwong hem om meer te leren. Zijn passie als fakkeldrager en relatie met Wiggins brachten hem in contact met het Virginia Folklife Program van Virginia Humanities, dat hem hielp het nieuwe album uit te brengen.
Nu geeft hij die inspiratie door en leert hij jongeren ook spelen. Opgeleid als archeoloog leerde Golden een brede kijk op de geschiedenis te hebben. Hij bestudeerde historische begraafplaatsen in de hele regio en merkte op dat oude begraafplaatsen binnen een generatie verloren kunnen gaan. De ene generatie die land opruimde, zou de plaats van een oude begraafplaats herinneren en de bomen achterlaten om het te markeren, maar de volgende generatie zou het land vergeten en opruimen en de historische herinnering aan dat kerkhof verliezen. “Het is hetzelfde in de muziek”, zegt hij, “als er geen link is met een oudere, kan de muziek verloren gaan.”
Een centraal thema van Hard Times and a Woman is dat ongelukkige gebeurtenissen altijd lijken te gebeuren als we aan de top van ons kunnen staan. Het is iets wat de wereld nu meemaakt, een derde jaar van een pandemie ingaand, en voor Golden was het ook verbonden met COVID. Vlak voordat de pandemie toesloeg, had hij liefdesverdriet gehad, zijn baan verloren en moest hij zijn tournee annuleren.
Een optimist in hart en nieren, het was uiteindelijk het perfecte excuus voor hem om het album te heroverwegen, de nummers te herbewerken en de tijd te nemen om zijn lokale gemeenschap samen te brengen om hem te helpen de muziek te maken. In samenwerking met producer Hale brachten de twee een dreamteam samen van artiesten uit de rijke muziekscene van Richmond, waaronder gitaristen Nate en Eli Hubbard, drummer Drew Barnocky, achtergrondzanger Tyler Meacham en organist Tommy Booker. Mede-bluesfenomeen Andrew Alli bracht zijn mondharmonica mee, en Golden vroeg Seattle-fiddler Ben Hunter om op afstand mee te doen, gretig om andere zwarte bluesmuzikanten met diepe banden met de traditie te steunen. Adrian Olsen (Lucy Dacus, Natalie Prass) bij Montrose Recording in Richmond mixte het album. Golden wilde een volledige band samenstellen voor het album, gebruikmakend van Hale’s oor voor arrangementen en achtergrond in indierock.
Toch lag de blues centraal in het ethos van het ensemble. “Het is tegenwoordig zo populair om te denken dat je BB King bent,” legt Golden uit, “en het is cool als je zo kunt spelen, maar soms is het interessant wat je niet speelt.”
De nummers op Hard Times and a Woman lopen uiteen van bluesonderwerpen zoals liefdesverdriet (“Call Me When the Bed Gets Cold”), romantische liefde (“Lightning When She Smiles”), wereldwijde pandemieën (“Why the Sun Goes Down”) , het evangelie (“Oh Lord, Oh Lord”, waarin Golden op banjo speelt), en zelfs mogelijke deals met de duivel (“Ain’t Just Luck”).
Een van de krachtigste nummers op het album, ‘The Gator’, pakt het moeilijke onderwerp racisme in Amerika rechtstreeks aan. Golden schreef het tijdens een schrijversretraite in Florida, denkend aan de alligators die op de loer lagen onder het water van Florida voor een kans om hem onder te trekken. Het is een metafoor voor de angst die veel zwarte Amerikanen in het openbaar voelen in een post-Trump-tijdperk en lang daarvoor. “‘The Gator’ gaat over dat gevoel dat er altijd iets op je uit is om je te pakken te krijgen,” zegt Golden, “of dat je nooit veilig bent omdat je nooit weet wat er in iemands hart omgaat. Je weet nooit of je iemand tegenkomt die een slechte dag heeft en een doelwit wordt.” Op een rollend, trance-achtig ritme zingt Golden “When I see blue lights, sometimes I wanna run”, een onverschrokken eerlijke kijk op de realiteit van zwart zijn in Amerika. Trouw aan zijn vorm zoekt hij uiteindelijk naar een positieve oplossing. “So where do I look when hard times’ bringing me down / I turn to my brother with both of my arms stretched out.”
Hoewel de invloeden van Golden wijd en zijd reiken, zal de blues nooit ver van zijn hart zijn. Dat komt omdat hij de traditie niet als beperkend ziet, maar eerder als een muzikale vorm die openstaat voor elke emotie. “De blues is geen vast gegevens”, zegt hij. “Ze proberen het te laten lijken alsof het maar twaalf maten zijn of het moet triest zijn of het moet dit of dat zijn, maar als je naar zoveel oude vooroorlogse blues luistert, komen er zoveel gevoelens bij kijken. Er is blije blues, verdrietige blues, ik ben net betaald en heb al mijn geld uitgegeven blues, ik ga ’s avonds laat naar mijn meisje blues, er is blues voor alles. Het hoeft geen specifieke vorm of gevoel te zijn, het kan zijn wat je wilt, maar je weet het als je het hoort.”
