Voor zover hij zich kan herinneren, belde Capricorn Studios Eddie 9V. Als een kind dat de hoezen van zijn favoriete vinylplaten aan het scannen was, was deze legendarische faciliteit in Macon, Georgia, altijd het geheime ingrediënt, dat een beetje gruis en honing toevoegde aan elk nummer dat spontaan werd geboren. Capricorn en de bands die erdoorheen bliezen, drongen er bij de gitarist uit Atlanta op aan om op 15-jarige leeftijd van school te gaan, zijn vingers tot bloedens toe in het zuiden kapot te spelen en apathie om te zetten in bijval voor vroege albums Left My Soul in Memphis (2019) en Little Black Flies (2021).
Eddie bracht zijn eerste kwart eeuw door met het bewonderen van Capricorn van gepaste afstand. Maar in december 2021 zette de 26-jarige eindelijk zijn duimafdruk op de mythologie van de studio en verzamelde hij een elfkoppige groep van de beste rootsmuzikanten van het Amerikaanse Zuiden om zijn derde album op te nemen. “Er was een overweldigende opwinding om in zo’n legendarische studio te zijn”, zegt hij. “Maar we omhelsden elkaar en gingen meteen aan het werk. Iedereen was vrolijk, liefdevol en vrijuit aan het spelen.”
Je komt niet naar Capricorn Studios voor een lapmiddel. Eddie, wiens output is gevierd vanwege zijn hobbelige-alles ineen-momentopname van wat er is gebeurd. “In een wereld waarin iedereen probeert het beste te klinken, probeer ik te klinken zoals ik ben”, redeneert hij. “Ik wil altijd dat de luisteraar het gevoel heeft dat ze bij ons in de kamer zijn. Dus ik zou het erin laten als een drumpedaal piepte of iemand lachte tijdens een opname van het Capricorn-album. Het is onze manier om een stempel te drukken op de liedje.”
Eddie’s ouderwetse ethos gaat ver terug. Geboren als Brooks Mason in juni 1996, kocht hij zijn eerste gitaar toen hij zes jaar oud was, bestudeerde lokale helden zoals Sean Costello en “oudere rotten” zoals Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Freddie King en Rory Gallagher “om te zien hoe zij de swing en en hun loopjes doen.” Zijn ‘hart op de tong’-tekst voegt Eddie eraan toe, die uit de familie ‘fish& fries’ kwam, komt door mijn oom Brian die mij leerde mensen aan het lachen te maken, hoe ik de aandacht van een publiek kon vasthouden”.
Toen Eddie het livecircuit van zijn thuisstaat infiltreerde – eerst met coversband The Smokin’ Frogs, daarna de meer bedreven bluesrock-uitloper The Georgia Flood – spitste hij overal waar hij speelde snel zijn oren. Zijn artistieke visie werd volledig gerealiseerd toen hij Brooks Mason liet vallen en de solo-naam aannam die een opwindende avond uit belooft, “Eddie 9 Volt”. “Er zijn te veel Joe Schmo r&b-bands”, redeneert hij. ‘Ik was onderweg met een andere band, en we waren aan het praten als gangsters. Dus gaven we elkaar namen – de mijne was Eddie.”
Er is al veel lof voor zijn vroege werk, met Left My Soul in Memphis dat door Rock & Blues Muse “fris en levensbevestigend” wordt genoemd en Little Black Flies die door Classic Rock wordt geprezen als “de meest instinctieve blues die je allemaal zult horen” de komende jaren.” Maar naarmate de Capricorn-sessies dichterbij kwamen, versmolt Eddie de nerveuze energie in zijn beste nummers tot nu toe. “Afkomstig van pure blues, wilde ik mensen laten zien dat we meer zijn dan dat”, blikt hij terug. “Ik luisterde naar Muscle Shoals en soul, ook veel muziek opgenomen in Capricorn eind jaren ’60. Dus besteedden we veel meer tijd aan het maken van de nieuwe deuntjes. Elk nummer kostte een week om te schrijven. in plaats van vijf in één nacht zoals Little Black Flies.”
“Beg, Steal and Borrow” is een beetje baldadige soul met Eddie teksten spuwend in de microfoon. “Yella Alligator” klinkt net zo moerassig als de titel, met slide-gitaren die rond de beats van drums als kartonnen dozen kabbelen. Bout To “Make Me Leave Home” is een voortstuwende shuffle, Eddie’s stem lijkt ter plekke verzonnen teksten te zingen. Het door het gospel geteisterde “Are We Through” hapt naar adem voordat How Long zachte orgel drapeert over kurkdroge riffs. “It’s Goin’ Down” combineert veranda-blues met psychedelische houtblazers, terwijl “Tryin’ To Get By” met koperwerk steun brengt terwijl de teksten worden verborgen vanuit het perspectief van een man in een neerwaartse spiraal, overlevend op de kruimels van een liefdesrelatie. “De teksten en betekenissen van deze nieuwe nummers gaan veel dieper”, zegt Eddie. “Neem het nummer ‘It’s Goin’ Down”. Het gaat echt over mijn worsteling met alcohol, het gevaarlijke nachtleven van bars en de drugs die je in de muziekindustrie wordt aangeboden. Maar dan, een van mijn favoriete nummers, “Yella Aliigator,” gaat over een fictief psychedelisch feest in de bayou …”
Evenzo is Capricorn een album met spannende muzikale contrasten. Down Along the Cove van Bob Dylan is een strijdlustige bluesrocker, gevolgd door de ragfijne leadzang van Khristie French op het spirituele Mary Don’t You Weep. Mellow Missouri is stoffig als een geweldige verloren soulsessie, terwijl koperblazers door de glazige akkoorden van “l’m Lonely” stoten. Ten slotte eindigt het album met Eddie’s gelach als hij beseft dat hij niets meer te geven heeft: “Ik moet deze kamer uit … l”
Ontmoet nooit je helden, zeggen ze, en veel jonge artiesten zijn overweldigd door het bewandelen van de heilige grond van hun droomstudio’s. Bij Capricorn ademde Eddie 9V de geschiedenis in – maar het album dat hij uitspuugde is het waard om de naam te delen, schouder aan schouder te staan met de grootste hits van de studio en muziek terug te brengen naar de gouden eeuw. “We hebben deze plaat gemaakt”, meent hij, “zoals ze dat in 1969 zouden hebben gedaan…”
Muzikanten:
Eddie 9V – Lead Vocals, Guitar, Bass, Drums
Lane Kelly – Bass
Chad Mason – Piano, Wurlitzer, Fender Rhodes and Organ
Noah Sills – Alto Sax
Aaron Hambrick – Drums
Cody Matlock – Rhythm Guitar
Dusty Mccook – Lead and Rhythm Guitars
Leah Bell Faser – Backing Vocals
Chelsea Shag – Backing Vocals
Tony Erice – Conga and Percussion
Spencer Pope – Organ
Daniel Wytanis – Trombone
.lustin Golding – Baritone
Label: Ruf Records
Release: 27 januari 2023
