Luisterend naar het nieuwe album van Tim Hill, Giant – een ruige, smaakvolle reeks cowboymelodieën en Americana-ballads die uit de sintels van een kampvuur in de woestijn lijken te zijn gesmeed – zou je kunnen aannemen dat hij zijn hele leven op een boerderij heeft gewerkt. Je zou half gelijk hebben: Hill is inderdaad een boer en werkt in het Orange County, Californië, gebied van Silverado, maar hij is eigenlijk een relatieve beginneling als het gaat om taken als het verzorgen van paarden en het besturen van een tractor. Hij kreeg de baan pas sinds het begin van de pandemie, geïnspireerd door een of andere opwelling: “Ik dacht altijd dat ik op een boerderij kon werken”, zegt Hill. “Dus ik keek gewoon rond voor wat banen en ze hadden een opening.”
Hill is gevestigd in Whittier, Californië, waar hij is geboren en getogen, en muziek is altijd zijn leidende kracht geweest. Hill, de zoon van een muziekleraar, groeide op met het spelen van verschillende instrumenten op een formele manier, maar veroverde uiteindelijk een plekje in lokale punkbands, voordat hij zichzelf ontdekte als een veelgevraagde tourmuzikant voor artiesten als Nick Waterhouse en de Allah-Las . Toen de Las – een van de meest geliefde psychrockbands van Los Angeles – besloot Calico Discos, hun platenlabel, op te richten, kenden ze precies de man voor de eerste release: Hill’s solodebuut, een 7-inch voor het nummer uit 2018 “Paris, Texas’, introduceerde hem als een alt-country act om rekening mee te houden – en zijn volledige debuut, Payador uit 2019, was een undergroundhit, met exemplaren van de uitverkochte eerste run die op Discogs maar liefst $ 100 opleverden.
Payador was “een simpele en eerlijke poging tot een eerste plaat”, aldus Hill, die volledig thuis werd gedaan op een four-track. Toen het project klaar was, werd het feit vrij kosmisch duidelijk gemaakt: “Het kan niet meer dan een paar seconden na de laatste take, de laatste overdub, de laatste cassette zijn geweest dat er rook van achter de four-track recorder begon te komen, legt Hill uit. Dus voor zijn tweede album besloot hij dat het misschien tijd was om de aanpak een beetje te upgraden. Hill reed over de 605 naar Long Beach en vestigde zich in Jonny Bell’s Jazzcats Studio, waar hij alle instrumenten zelf bespeelde, met uitzondering van twee externe spelers – één voor pedal steel en één voor viool.
Het resultaat is een plaat die doordrenkt is van genegenheid voor artiesten als Randy Newman, Warren Zevon en Neil Young, maar opnieuw bedacht door de lens van de moderne culturele smeltkroes waarin Hill leeft. Het is of ik altijd probeer “Out on the Weekend” van Young op de een of andere manier te herschrijven, “zegt Hill, “gewoon omdat ik dat gevoel zo leuk vind.”) De keuze aan covers op het album spreekt tot verbeelding: Giant bevat een hartverscheurende kijk op Townes Van Zandt’s “No Place to Fall”, een feestelijke, authentieke versie van José López Alavez’s “Canción Mixteca” (die met name werd gecoverd door Ry Cooder en Harry Dean Stanton op Parijs, Texas), en twee indrukwekkende versies van een deel van Johann Sebastian Bachs “French Suites’, door Hill natuurlijk ‘French Sweet’ genoemd. “Mijn vader luisterde alleen naar klassiek toen hij opgroeide”, legt Hill uit, “dus het zei me toen niet echt iets. Maar nu ben ik er dol op. Ik kan de hele dag naar Glenn Gould luisteren.
Maar de originele nummers van Hill zijn de stevige motor van Giant – nummers als ‘Calico’, een dromerige rit naar het middelpunt van de zon, en de opener, ‘The Clock’s Never Wrong’, een wals waar je zelfs de meest dronken persoon van de bar de dansvloer op zou krijgen: “I miss the good ole time when girls used to ask what car you drive”, zingt Hill in dat laatste nummer, “and leave you with a hole in your heart.” Op “Candlestick” pakt hij zijn gracieuze akkoorden en melodie en past ze toe op een gedicht geschreven door zijn vriend, de kunstenaar Ry Welch. “Het was gewoon een van die dingen waar ik niets over hoefde te zeggen”, merkt Hill op. “Ik heb niets hoeven weg te knippen. Het paste gewoon perfect in die muziek.”
Natuurlijk is er ook Giant’s titelnummer, een opera-pianostuk dat een kort, episodisch verhaal vertelt over de cultuurclash die tegenwoordig in zoveel vormen voorkomt in de VS. Het nummer is geïnspireerd op de gelijknamige film van George Stevens uit 1956 (zelf een bewerking van de roman van Edna Ferber uit 1952); Hill was gecharmeerd van de film, en in het bijzonder van de uitvoering van James Dean, waarin hij in de jaren twintig een boerderij hulp speelt in Texas. “Ik identificeer me nu echt met dat personage”, legt Hill uit.
Giant was de laatste film die Dean filmde voordat hij stierf, en Hill heeft een passend ethos geërfd voor wat hij probeert te doen met zijn ernaar vernoemde album – en met zijn hele carrière: “Like the string quartet on the deck of the Titanic,” hij zegt: “Ik zou graag iets moois willen spelen voordat het schip ten onder gaat.”
Tracklisting:
01 The Clock Is Never Wrong
02 Calico
03 Fool For Love
04 Dead Man
05 Rain Delay Wurlitzer
06 Giant New
07 French Sweet
08 Honey Tangerine
09 Candlestick
10 Good As Gone
11 The Irish Sea New
12 French Sweet Part 2
13 Canción Mixteca (bonus track)
14 No Place To Fall (bonus track)
