“Soms moet je jezelf uiten, want als je dat niet doet, explodeer je”, zegt songwriter/producer Caroline Rose over hun nieuwste album, The Art of Forgetting. “… en ik had het gevoel dat ik zou ontploffen.”
Na een reeks hartverscheurende gebeurtenissen had Rose geen zin om een statement te maken, laat staan om een nieuw album te maken. Het was een tijd van afscheid nemen en transformatie, een tijd om te vertragen. Wat er gebeurde, was wat de kunstenaar beschouwt als een geleidelijke vereniging van herverbinding en groei. “Ik schreef liedjes zoals ik vroeger als kind deed. Het leek meer op therapie, gewoon op mijn bed gaan zitten en schrijven over wat ik voelde. Het klinkt zo simpel, maar daar was ik echt van af.” Tientallen nummers volgden en een verhaal werd duidelijk. “Het is allemaal heel organisch gegaan. Ik was niet ambitieus. Er waren geen problemen zoals de meeste van mijn andere platen hebben gehad. Deze verscheen gewoon en het leek precies te weten wat het moest zijn.
The Art of Forgetting is een cruciale release voor Rose, een artiest wiens humor en satirische verhalen een naam hebben gemaakt in de indiemuziekscene. Het is een album vol rauwe, intense emotie. Lagen van vocale arrangementen van door de Balkan beïnvloede yawps tot Gregoriaanse autotune-koren, akoestische instrumentatie gehakt en verminkt als output van het geheugen en dromerige synths duwen en trekken om een enorm dynamische soundscape te creëren. Tekstueel bevat het album het soort eerlijkheid waar we alleen maar een glimp van hebben opgevangen in het eerdere werk van Rose. “Ik heb er in het verleden voor teruggeschrokken om te biecht te gaan, omdat ik altijd het gevoel heb gehad dat andere artiesten dat pad al hebben uitgestippeld en er erg goed in zijn. Ik ben een theaterkind, ik hou van drama. Mijn schrijfstijl past echt bij de zuidelijke gothics en zuidelijke verhalenvertellers in mijn familie, die altijd met groot succes hebben overdreven.”
Het album begint met gebalde vuist, met een verteller die alleen lijkt te weten wie hij is ten opzichte van iemand anders, of helemaal niet. “I am your love, I am your lover, I am your friend”, zegt Rose in het openingsnummer “Love / Lover / Friend.” In “Rebirth” is de verteller gewoon verloren – een wees, een gewone man, een onbekende op zoek naar troost. “Als ik dat toen was, wie ben ik dan nu?” Rose’s vragen in ‘The Doldrums’, een griezelig nummer dat doet denken aan zowel Carnival des Animaux als Bjork uit het Vespertine-tijdperk. In de loop van het album zoekt de auteur naar iets, wat dan ook, om hun pijn te verzachten – de baarmoeder van een moeder, de kus van een nieuw iemand, zelfs de dood.
Temidden van thema’s als spijt en verdriet, verlies en verandering, schaamte en de onvermijdelijkheid van pijn, duikt Rose’s ondeugende humor onverwacht op. “Stockholm Syndrome”, “Tell Me What You Want” en “Love Song For Myself” tonen het soort donkere komedie waarmee we vertrouwd zijn geraakt in haar catalogus, waarbij vrolijke melodieën worden gecombineerd met vaak hilarisch leeglopende teksten. “Ik zou graag willen denken dat ik zelfbewust genoeg ben om te weten dat zelfs als ik bijna op het dieptepunt ben, het uitzicht een komische tragedie is. Het grootste verschil tussen dit album en mijn andere is dat ik deze keer gewoon niet op mijn hoede was. Alles wat ik op deze plaat heb gezegd, is precies wat ik mijn therapeut zou vertellen en deed.
Ongetwijfeld wordt het persoonlijk. Rose’s eigenlijke therapeut, Jill, heeft een lied naar haar vernoemd in “Jill Says” – een ingrijpend arrangement van piano’s en filmische strijkers. In ‘Miami’, een akoestisch gecentreerd nummer waarvan het refrein van piepende gitaren en bombastische drums bijna uit de luidsprekers lijkt te exploderen, haalt Rose rechtstreeks uit een intiem gesprek met haar moeder: ‘Mijn moeder zei altijd: maak jezelf nooit tot slachtoffer, je moet sterk zijn, je moet jezelf beschermen, weet je, je vader en ik zitten in de laatste fase van ons leven, dus praat in godsnaam niet meer over hoe je je voorstelt dood te gaan. Meerdere voicemails van Rose’s grootmoeder, Mee Maw, krijgen hun eigen respectievelijke momenten gedurende het album, die momenten van lichtheid bieden te midden van een anders hartverscheurend verhaal van een persoon die is vergeten, en misschien opnieuw leert, hoe hij van zichzelf moet houden.
Het geheugen loopt als een lijn door The Art of Forgetting. Aangespoord door een moeilijke relatiebreuk, begon Rose een diepe duik naar binnen, zonder het te weten lang begraven ervaringen uit hun kindertijd op te graven. “Ik was bezig met al deze pijnlijke herinneringen aan een recente relatie die zoveel voor me betekende, en probeerde ervan te leren, maar tijdens het proces kwamen er nog pijnlijkere herinneringen bovendrijven van toen ik een kind was. Ik realiseerde me dat mijn geest deze traumatische ervaringen vrijwillig was vergeten als een middel om te overleven. Al die tijd kreeg ik deze telefoontjes elke dag van mijn oma, die duidelijk haar geheugen aan het verliezen was. Het zette me aan het denken over alle verschillende manieren waarop herinneringen in ons leven opduiken. Het kan als een vloek aanvoelen of als een hulpmiddel worden gehanteerd. ‘De kunst van het vergeten’ kan zoveel verschillende dingen betekenen.”
Met dit in gedachten produceerde Rose het album met behulp van apparaten en media die de kenmerken van vervagende of defecte herinneringen belichamen. “Ik voelde me aangetrokken tot alles wat in de loop van de tijd vergaat of verandert: houten en snaarinstrumenten, stemmen, tapes, granulaire synthese die audio opdeelt in piepkleine fragmenten. Ik wist dat ik nummers wilde hebben die compleet zouden aanvoelen, zelfs als ze uitgekleed zouden worden gespeeld, dus begon ik met het opnemen van de basislagen in mijn thuisstudio. Vanaf dat moment was het ongeveer een jaar experimenteren met die opnames, zowel thuis als in een paar andere studio’s – ze in loops en uitstrijkjes hakken, modulaire percussie creëren en uiteindelijk eventuele extra onderdelen eromheen bouwen. Ik vond het belangrijk dat er geëxperimenteerd werd met de nummers in hun meest basale vorm, zodat het een soort telefoonspel zou worden met die originele opnames.
Hoewel het pad terug naar eigenliefde onhandig is, begrijpt Rose het bij het laatste nummer, “Where Do I Go From Here?” ‘Raap jezelf op, schat, het komt wel goed | haal diep adem | stop met het verspillen van je tijd | want alles waar je van houdt, het gaat allemaal dood | dus betaal al je respect en zeg je gedag | ga nu naar buiten en begin de rest van je leven te leven. Zij het met tegenzin, Rose geeft toe en laat los. “Elke keer als ik een album maak, leer ik veel over mezelf. Op dit album kijk ik terug en zie hoe een wond geneest. Ik voel me een nieuwe versie van mezelf. Ik denk dat er een ten goede is. ”
