Door zijn menselijkheid aan te boren na 3 decennia de wereld rond reizen, is de doorgewinterde americana crooner Crosby Tyler alleen maar scherper en herkenbaarder geworden bij het maken van de nummers voor zijn nieuwste album, “Don’t Call The Law On Me”.
“Ik ben meer een vasthoudende liefhebbende en persoonlijkheidsgedreven zanger dan wat dan ook”, zegt de zanger wanneer hem wordt gevraagd hoe hij het beste een carrière kan omschrijven die relevant blijft en tegelijkertijd een lang leven behebt. Tyler’s 30 jaar in de muziek omvat ook NPR- en Billboard-bijval en samenwerkingen met artiesten, waaronder Sarah en Sean Watkins van Nickel Creek, en drievoudig Grammy-genomineerde singer-songwriter Peter Case.
“Buck Owens, Kris Kristofferson, Willie Nelson, David Allan Coe, Waylon Jennings, Johnny Cash, Todd Snyder, Robert Earl Keen, Shel Silverstein en Willie Dixon. Dat is naar wie ik luisterde terwijl ik dit schreef”, voegt hij eraan toe. “Deze release is wat voor mij, omdat ik meer leun op die invloeden, en meer pedal steel en Telecaster-gitaren erin betrek, mijn meest countryachtige album tot nu toe”.
Hoewel hij iemand is die zijn introspectieve karakter als een van zijn professionele sterke punten beschouwt, hoeft een luisteraar niet te diep te luisteren naar nummers als de leadtrack van het album of nummers als “The Family I Never Had” en “Peace, Love & Beer”. om de ziel van deze verzameling liedjes te vinden.
“Ik geef toe, ik ben een denker, en ik heb zelden gespeeld met een vaste band die mij ondersteunde, wat in het verleden misschien een beperking voor mij was”, geeft hij aan met een blik van zelfkritiek. Maar inderdaad, mensen achter zich hebben om de lading te dragen, levert dividend op het album op.
“Deze verzameling nummers is anders voor mij omdat veel van dit materiaal vrolijker en leuker is”, merkt Tyler op, met spelers met credits die werken met alternatieve country-iconen Shooter Jennings en de Hacienda Brothers, plus soullegende Mavis Staples op ” Don’t Call The Law On Me”.
Het hoofdnummer is een rechttoe rechtaan, diepbedroefde honky tonker die, wanneer Tyler erop zingt, zijn stem buigt en die energie breekt op een manier die zijn eigen gebrekkige maar nog steeds schrille menselijkheid onthult. Door ook te stellen dat andere zichzelf wegcijferende maar begaafde artiesten, zoals americana geliefde ’traditionalisten eruitzien, die rol spelen’, zoals Sturgill Simpson en Tyler Childers artiesten zijn die hij graag in een droomscenario zou willen najagen, werpt met dit idee zijn vruchten af.
Bovendien resoneert een nummer als ‘The Family I Never Had’ op de manier waarop het belicht hoe ervaren muzikanten vaak bitterzoet nadenken over hun carrière om vervolgens te beseffen dat de tijd die ze besteden aan het frustreren van de reis naar succes en duurzaamheid, vaak leidt tot wat hij beschrijft als ‘de gouden tijden’ en ‘de gouden mensen’ over het hoofd te zien. Ook schuwt “Peace, Love & Beer” hoogstaande, onhandige redders door ‘samen te gaan zitten en een biertje te drinken’ als een ideale manier om meer mensen ertoe te brengen zich open te stellen voor diversiteit en inclusie in hun leven.
