Taj Mahal kan met recht een levende legende worden genoemd vanwege zijn bijdragen aan populaire muziek. Met een stem die net zo herkenbaar is als Louis Armstrong, Ray Charles of Johnny Cash, heeft Taj gedurende zijn hele carrière de grenzen van de Amerikaanse rootsmuziek verlegd door geluiden uit het Caribisch gebied, Afrika, traditionele blues en jazz op te nemen. Hij heeft vier Grammy Awards gewonnen uit 15 nominaties, werd opgenomen in de Blues Foundation Hall of Fame en ontving een Lifetime Achievement Award van de Americana Music Association.
Met Savoy slaat Taj een nieuwe richting in op zijn muzikale reis en verkent hij een verzameling van blues getint klassiek materiaal met zijn goede vriend en veelgeprezen platenproducer John Simon, wiens cv onder meer bestaat uit het produceren van klassieke albums van The Band, Leonard Cohen, Gordon Lightfoot en Blood Sweat & Tears. Het opnemen van Savoy is de realisatie van een muzikale samenwerking waar ze al tientallen jaren over spraken, en uiteindelijk de studiotijd in Oakland, Californië vastlegden om het in augustus 2022 te laten gebeuren.
In de inleiding van het eerste nummer ‘Stompin’ at the Savoy’ vertelt Taj Mahal over zijn ouders die elkaar voor het eerst ontmoetten in de beroemde Savoy Ballroom in Harlem tijdens de eerste run van Ella Fitzgerald met de Chick Webb Band in 1938, schrijft Stony Mede-oprichter van Plain Records, Holger Petersen, in de informatieve liner notes van het album. Het album is een liefdevolle terugkeer naar de klanken van het swingjazz-bigband-tijdperk. Met gastvocalen van Maria Muldaur op ‘Baby It’s Cold Outside’ en de viool van Evan Price op twee nummers, beslaat het album 14 standaards gecomponeerd door onder meer Duke Ellington, Louis Jordan, George Gershwin en Louis Armstrong, tot leven gebracht door de unieke stem en karakter van de enige echte Taj Mahal.
Taj legt uit: “Ik hoorde [de liedjes op Savoy] als kind toen al die mensen die die muziek maakten nog leefden en tot ons spraken via de platen. Dat waren niet alleen records om te verzamelen. Dat was alsof je luisterde naar je familieleden, je ooms, je neven en nichten, je grootouders die tot je spraken via dat medium, het medium muziek.”
“De muziek was toen goed. Het wordt nu goed’, besluit Taj, ‘vooral als je mensen hebt die echt respecteren wat het is. Ook het geschenk respecteren dat ze hebben gekregen. Het is een geschenk om muziek, kunst, dans, schrijven, wetenschap, wat dan ook te kunnen spelen, omdat je bijdraagt aan de mensheid. Wat je gestuurd hebt om te doen, dat is het hele ding“.
Taj’s verkenning van muziek begon als een verkenning van zichzelf. Hij werd in 1942 in Harlem geboren uit muzikale ouders – zijn vader was een jazzpianist met Caribische roots die samenwerkte met Buddy Johnson, de peetvader van Taj. Zijn moeder was een lerares voor het zingen van gospels uit South Carolina, die bij hun zoon waardering voor zowel persoonlijke geschiedenis als kunst ontwikkelde. “Ik ben heel bewust opgevoed met mijn Afrikaanse roots”, zegt Taj. “Mijn ouders kwamen samen rond muziek, dat was swing en het begin van bebop. Dat was veelbetekenend, in termen van wat voor soort muziek ik van hen hoorde“.
Fans van Taj weten dat hij begon te werken met Ry Cooder in de LA-band The Rising Sons uit het midden van de jaren 60. Zijn eerste twee solo-albums bj Columbia, Taj Mahal (1967) en The Natch’l Blues (1968), zijn twee van de meest invloedrijke bluesalbums aller tijden. Taj is nooit iemand die in een hokje te plaatsen is en heeft meer stijlen rootsmuziek opgenomen dan welke andere artiest dan ook. Die releases bevatten muziek uit het Caribisch gebied, Hawaï, Afrika en India, maar ook gospel, rock, vroege R&B, kindermuziek, soundtracks en bijna elke vorm van akoestische en elektrische blues. Hij brengt de zoektocht van een musicoloog naar elk project.
Taj ontmoette producer John Simon voor het eerst in de New York City Columbia Records Studios in 1968. John was producer en speelde piano op het eerste Electric Flag-album. Taj was al fan van Johns producties, spel en arrangementen, in het bijzonder zijn arrangementen voor een album met Marshall McLuhan, de invloedrijke mediagoeroe. John was destijds stafproducent bij Columbia. Taj nodigde John uit om keyboards te spelen tijdens zijn tours in de jaren ’70 en hij speelde ook op Taj’s iconische album The Real Thing (1972) als onderdeel van een avontuurlijke band met vier tubaspelers. Taj en John zijn goede vrienden gebleven en hebben door de jaren heen contact gehouden en in 2006 toerden ze weer samen. De twee wiselden liedjes uit en kwamen met een lijst van 59 mogelijkheden voordat ze zich vestigden op de 14 in Savoye.
Savoy werd opgenomen op 25th Street Recording in Oakland met ingeneer Gabriel Shepard. Taj kwam de eerste dag rond 13.00 uur opdagen en nestelde zich in de studio met kopjes zoete thee. Taj Mahal-zang en mondharmonica op Savoy, wordt ondersteund door een ritmesectie bestaande uit Danny Caron – gitaar; Ruth Davies – bas; John Simon – piano; en Leon Joyce, Jr. – drums; met achtergrondzang van Carla Holbrook, Leesa Humphrey en Charlotte McKinnon.
Op de eerste opnamedag volgde de band onder aanmoediging van Taj en John Simons arrangement van ‘Stompin’ at the Savoy’ blindelings. Chick Webb had de eerste hit met het nummer in 1934 en Ella nam het later op met Louis Armstrong. Taj zei: ‘Het heeft wat meer sashay nodig. Je weet het als je het hoort.” Co-uitvoerend producent Holger Petersen, die bij de sessie was, deelt: “en dat deed iedereen!” Taj’s scatzang is een hoogtepunt. Behalve “Killer Joe, zouden fans waarschijnlijk alle anderen ooit hebben gehoord in de Savoy Ballroom tijdens de lange periode van 1926 tot 1958. Dit is een Taj-album als geen ander en een belangrijk onderdeel van zijn lange geschiedenis.”
Format: CD, LP, DL & STREAM
Label: Stony Plain Records
Release: 28 April 2023
