Veteraan bassist, componist en producer Dean Zucchero heeft een productiegebouw gebouwd om zijn slimme songwriting te demonstreren door de rechtschapenheid van de muziekcongregatie in New Orleans op te roepen en te realiseren op dit album.
Electric Church for the Spiritually Misguided, dat een breed spectrum aan subgenres omvat, is een toevluchtsoord voor iedereen die op een dwaalspoor is geraakt in de afgrond van ‘muzikaal monotheïsme’. Als een omzeilen van de “neo-adherentie” naar de rigide conventie van “de blues”, genereert Electric Church een verenigde geest door een verzameling stemmen. De verschuiving ziet het licht via de heilige drie-eenheid van songwriting, muzikaliteit en productie.
Zucchero schakelde negen van zijn favoriete regionale vocalisten in die elk een deuntje zingen: New Orleans’ Blues-staatsman Johnny Sansone, Mississippi Soul-Blues-legende Johnny Rawls, Zydeco-meester Bruce “Sunpie” Barnes en rijzende sterren Jonathon “Boogie” Long en Ghalia Volt, om er maar een paar te noemen. Voeg twee instrumentale nummers toe aan de tracklist en je hebt het album met 11 nummers.
Het album opent met een knal dankzij hitmeester Johnny Rawls die de vocalen invult op Zucchero’s versie “Big Boss Boy”. Het lyrische verhaal volgt een jonge nachtclubeigenaar die de romantische interesse van een vrouwelijke werknemer wekt. Ze speelt hem voor vanwege zijn rijkdom, maar langzaamaan ontdekken we dubbele keuzevrijheid aan het werk terwijl het gospelkoor een komisch Grieks tragediekoor weergalmt: “You can’t fool him girl, as much as he fool you…” Met Rawls’ branie en de verpletterende mid-tempo groove gezet door Terence Higgins, de meest begeerde sessie-/tourdrummer van New Orleans, Zucchero accentueert de downbeat verder met hypnotiserende basritmes die doen denken aan old-school R&B-spelers Jerry Jemmott (B.B. King) en Chuck Rainey (Aretha Franklin). De kers op de taart van het nummer is de cameo van Delmark Records’ premier gitarist Johnny Burgin die riffs en buigingen in traditionele Chess-stijl boven een brutaal ritmegitaarnummer verkiest dat knipoogt naar Nile Rodgers’ act ‘Chic’ uit het midden van de jaren 70.
Je zult ook getuige zijn van harp-demon Jason Ricci die chromatische runs op gang brengt op een funky basgestuurd instrumentaaltje getiteld “DBA”
Het nummer “Fascist Love” vertelt het verhaal van een aanvankelijk glamoureuze Italiaans-Europese romance die uiteindelijk vervalt tot giftige, autoritaire proporties. De New Orleans-veteraanzangeres Leslie Smith roept haar innerlijke Joan Jett/Melissa Etheridge-rocker op om een performance te leveren die extreem dynamisch is. De felle gitaartracks van het nummer worden uitgevoerd door Papa Mali, die een kruispunt van vintage rockgitaarroadsters Jimi Hendrix, Jimmy Page en zelfs Leslie West van de band Mountain plaveit.
“Empty Postbox” laat de wereldberoemde Bruce “Sunpie” Barnes zien. In plaats van zijn beruchte rol als Zydeco-accordeonist/Franse creoolse zanger, speelt Barnes met een deltaharp in de hand de rol van bluesachtige troubadour, waarbij hij zijn bekwaamheid op de veranda ontplooit met een mondharmonicastijl die lijkt op die van de legendarische Sonny Boy Williamson en een zangstem die wekt de geesten van folk-blues bedenker Lead Belly. De harp knalt en ademt met kleurrijk geïmproviseerd drijfvermogen tussen vier speelse vocale coupletten plagerig geschreven door Zucchero: “oh cinnamon mama, please allow me your spice, come sprinkle my porridge one time and make me taste twice.” Op de grens van komedie en tragedie laat Zucchero de luisteraar in spanning achter om de uitkomst van de liefdesaffaire te bepalen. Instrumentaal is “Empty Postbox” opgenomen in duo met Zucchero die een lazy-shuffle baslijn neerlegt, terwijl Barnes de zang en harp levert in traditioneel vraag-antwoordformaat. Puur en eerlijk, “Empty Postbox” is krachtig in zijn eenvoud.
Later op het album verschijnt Johnny Burgin opnieuw als leadgitarist en zanger die Freddie King-achtige tonen buigt en uithaalt op “Stack It”, een nummer dat doet denken aan Shelter Records uit de jaren 70. Zucchero begeleidt opnieuw met een smaakvol meeslepende bastrack waar Stax-bassist “Duck” Dunn trots op zou zijn.
“Mortal Man” grijpt terug naar de Joe Walsh James Gang van eind jaren zestig met zijn schurende legato-riff en een stiekeme intermitterende oneven meter die de hele tijd een gedurfd momentum vasthoudt. De track bevat zanger Johnny Sansone die de pijnlijk onthullende teksten van de naderende dood blaft en uitspuugt met pure intentie en identificatie. Zucchero speelt “de laatste show” voor zowel artiest als leken met metaforische en fysieke visitatie en sluit het verhaal vervolgens af met orgelinstrumentatie die de hoofdriff vasthoudt, terwijl Sansone de levensreflectie en rechtvaardiging alleen bespreekt. Het is krachtig, filosofisch en onconventioneel, maar toch in wezen een bluesstructuur van 12 maten, vergelijkbaar met de Howlin’ Wolf-klassieker ‘Little Red Rooster’.
Release: 28 april 2023
Label: Pugnacious Records
