Gelegen op de harde granieten hellingen van het San Gabriel-gebergte. Verankerd in gesteente, badend in stof, trotseert Old Californio gemakkelijke categorisering. Hun country-folk getinte rock & roll; geworteld, organisch en expansief van geest, vindt zijn oorsprong in een omgebouwd kippenhok in een vergeten straat, rechtstreeks uit de verbeelding van R. Crumb.
De band heeft in de loop van hun meer dan 16-jarige geschiedenis zes albums uitgebracht: Langs het Cosmic Grass (2007), Westering Again (2009), Sundrunk Angels (2011), Songs from the Sea of Cortez (2021), Old Californio Country (2022). Nu met Metat Metaterranea erranea uit 2023 bevestigt Old Californio opnieuw dat ze hun eigen landstaal hebben om te spreken en een apart verhaal te vertellen hebben.
Onder leiding van de rondscharrelende dromer, songwriter en zanger Rich Dembowski, wiens teksten de uitgestrekte, glooiende eiken savannes oproepen die hem inspireren, samen met gitarist/zanger Woody Aplanalp, bekend van zijn inventieve werk met Bobby Womack, Aloe Blacc, Nels Cline en Thomas Mapfumo , (om nog maar te zwijgen van zijn eigen solowerk), vormt Old Californio hun hart, een conglomeraat van oude vrienden met een lange geschiedenis en een gevarieerd verleden.
Al levenslang drummer/zanger Justin Smith (Howlin Rain, The Seeds) legt een stevige ritmische basis vast, terwijl toetsenist Jon Niemann (GospelBeach) naam heeft gemaakt in de regio LA als veelgevraagd sessiespeler/arrangeur. Jason Chesney (Mike Nesmith), al jarenlang bassist van de Californios, markeert zijn terugkeer met een fantasierijk tapijt van Beach Boys-achtige harmonieën, terwijl gitarist Paul Lacques (I See Hawks In LA, Chris Hillman en Stan Ridgeway) zijn unieke gitaar en lapsteel toevoegt.
De line-up van Old Californio wordt opnieuw aangevuld met bassist Corey McCormick en drummer Anthony Logerfo, beiden van de ritmesectie van Neil Young via Lukas Nelson’s Promise of the Real. Lon Hayes en Andres Renteria dragen respectievelijk extra drum- en percussiewerk bij.
Na hun laatste release van Old Californio Country uit 2022, een album met voornamelijk covers,keert Metaterranea terug naar het format van de band. Albumopener ‘Old Kings Road’ trapt af met de verweven B-bender harmonieën van Woody Aplanalp en Rich Dembowski. Het nummer volgt de route van de ooit verloren gegane El Camino Real, die de route voert naar van de Golden State en wordt gezongen vanuit het uitkijkpunt van de gevonden shabby kroegen in de oude stad onderweg. Zoals Dembowski opmerkt: “Het was de eerste keer dat ik echt het feit omarmde dat Old Californio een barzaalband is. Maar de bar is niet zomaar een bar, het is een ritueel. Mensen zijn actief bezig met het verlichten van hun weekdag. Het is dus ritueel, net als religie. Ik wilde de waarheid zeggen over wat we zijn, namelijk dat we een geweldige barroomband zijn”, vervolgt hij, “Als je luistert, zijn de teksten eigenlijk een beetje bedwelmend en zingen we eigenlijk over zware dingen. Maar we willen niet dat je je daar zorgen over maakt. Je creëert deze verhalen die groter zijn dan het leven, ze vertellen over het dagelijks leven en helpen je de week door te komen. Ik dacht dat dit waarschijnlijk het meest nobele was wat deze band kon doen, gewoon dat zijn.”
“Out of the folds unfolding – everything comes undone by design”, de openingszin van ‘Come Undone’ ontvouwt zich als een origami-mysterie. Ondersteund door de barrelhouse-piano van Jon Niemann, spreekt het nummer met gemak en bekendheid die teruggrijpt op The Band of Slim Chance. Het leven kan angstaanjagend zijn, maar zoals Dembowski hier bij kwam op harmonie van drummer Justin Smith, legt uit: “En hoewel het verleden voorbij is, ligt het niet achter je, de ziel kent geen avondklok, En waar je eindigt, begint alles, En al het andere begint waar jij eindigt”. Het herinnert ons dat het leven er is om te ontdekken, dus laten we de verwondering in gedachten houden.
The Swerve’, samen met het akoestische en ingetogen ‘Timeless Things’, zijn begeleidende stukken losjes over Lucretius’ gedicht ‘On the Nature of Things’ gedrapeerd. Dembowski legt uit: “Het spreekt over het idee dat wij niet het middelpunt van de wereld zijn in het universum, we zijn deeltjes die in een groter proces ronddraaien”, vervolgt, “We zijn gemaakt van atomen die alleen recyclen, en we verzamelen ons in dit ding dat kortstondig is. We zijn tijdloze dingen die een korte tijd duren voordat we er weer in veranderen tijdloos spul. Het is het idee dat we goddelijke wezens zijn, gevangen in de ruimte.”
“It’s a long and winding road we are on, I wonder where it will leave us”. Het lyrische optimisme aan het begin van ‘Destining Again’ schetst een mid-tempo, country-achtig beeld van een toekomst die voor je opengaat, een reis voorwaarts in dezelfde geest en sfeer als Moby Grape’s ‘Ain’t That A Shame’. Het optimisme van het nummer wordt echter snel gelogenstraft door een innerlijke strijd: het is geen lot waar je op wacht, het is wat altijd voor eeuwig zal gebeuren. Het deuntje opent als een eenvoudig nummer, in harmonie gezongen door Dembowski en Justin Smith, ondersteund door Jon Neimanns B3 en de veelzijdige gitaar van Woody Aplanalp, terwijl Jason Chesney een zwevend tapijt van vocale harmonieën door de eindsequentie weeft.
Omlijst als een innemend akoestisch pastoraal, ‘Weeds (Wildflowers)’, zingt Dembowski over onkruid als perspectief, verworpen, maar grillig schouderophalend. Samen met de delicate, ouderwetse harmonieën van Jason Chesney wordt het nummer afgerond door Corey McCormick op contrabas en Lon Hayes met een fijne brushvoering, terwijl de nylon snaren van Woody Aplanalp bloeit en door de stralen van optimistisch zonlicht stuitert.
Haveloos en onbezonnen is ‘The Seer’ een Crazy Horse-achtige stomp, die opent met de regel “There’s a crack in the fabric of reality through which, if you wish, you can slip”. De tekst zet de toon: we zijn kortstondige, tijdelijke wezens, gewoon tinten licht die in vormen zijn opgebroken, en uiteindelijk, zoals gezongen in het refrein van Dembowski en Aplanalp: “Ik ben gewoon weer een truc van het licht, dat mezelf door de tijd heen ontvouwt.”
‘Tired For a Sea’ is een akoestisch en orkestrale hymne gezongen in bariton. Dembowski, Aplanalp en Niemann worden bijgestaan door Corey McCormick op contrabas en Anthony Logerfo op drums. Zoals Dembowski opmerkt: “Het nummer was oorspronkelijk bedacht met een heel ander gevoel, maar Corey (McCormick) kwam binnen met een basloop die de aard van het deuntje veranderde, waardoor het veel psychedelischer werd. Tekstueel was het de bedoeling om het simpel te houden. Geen grote woorden, geen psychedelische dingen, gewoon simpele woorden die zouden werken en een idee zouden beschrijven. ‘I am a river growing weary for a sea’”.
Een ¾ maat bariton, qua stijl geïnspireerd door Fred Neil, ‘Just Like A Cloud’ wisselt tussen zware treurzang en gemoedelijke swing. Live uitgevoerd in de studio door Aplanalp, McCormick en Logerfo, de plek als afsluiter van het album is geen toeval. Zoals Dembowski in zijn instructies aan hen zegt: “Ik wil dat dit volledig over jazz gaat. Ik wil dat dit jullie zijn die jullie muzikaliteit uiten. Terwijl de laatste tekst zingt: ‘I’m going to discorporate’, vallen jullie voor de eeuwigheid uiteen in een jazzidioom”. Als hun zesde volledige release in een geschiedenis van 16 jaar bevestigt Metaterranea Old Californio als een band die zich in een consistente staat van muzikale evolutie bevindt. De line-up is terugkerend en toch flexibel, het klinkt vertrouwd en toch onverwacht, de wortels in de aarde en toch het hoofd in de wolken. Metaterranea markeert inderdaad een terugkeer naar vorm voor Old Californio.
Release: 27 oktober 2023
Old Californio – Saint Cecilia (2021):
