De Kazachs-Britse artiest Galya Bisengalieva keert in oktober terug met haar tweede studioalbum voor One Little Independent, Polygon.
Door haar unieke sound is Galya’s spel ook populair geworden bij andere muzikanten, zoals Sigur Rós, The National, Taylor Swift, Frank Ocean, Radiohead en Actress.
Net als Galya’s debuutalbum Aralkum uit 2020 keert de componist, producer en muzikant terug naar verhalen uit haar thuisland Kazachstan. Terwijl Aralkum ging over het inkrimpen van het Aralmeer, vertelt Polygon het verhaal van een van de donkerste episodes uit de Kazachse geschiedenis. Hoewel het meer nucleaire neerslag veroorzaakte dan Tsjernobyl, is het verhaal van de Semipalatinsk-testlocatie op de steppe in het noordoosten van Kazachstan (bekend als The Polygon) internationaal weinig bekend. Het was de belangrijkste testzone van de Sovjet-Unie voor kernwapens waar zij van 1949 tot 1989 ze daar 456 kernproeven uitvoerden, waarbij het uitgestrekte landschap voor anonimiteit en isolatie zorgde. Elk nummer op de LP is vernoemd naar functies binnen The Polygon; dorpen, steden, natuurlijke kenmerken en andere bezienswaardigheden. Voor Sovjetleiders was het ‘onbewoond’, maar in feite was de steppe de smeltkroes van de Kazachse cultuur, de thuisbasis van dichters, muzikanten en de beroemdste literaire figuur van het land, Abai Quananbaiuly, om nog maar te zwijgen van een buitengewone ecologie van bergen, heuvels en dennenbossen die langs de rivier Irtysj lopen.
Galya’s werk, geboren in de Kazachse hoofdstad Almaty eind jaren 80 vóór de ineenstorting van de Sovjet-Unie, keert terug naar de thema’s milieu en geopolitiek, voor meditaties over gebeurtenissen die aan de kracht van woorden ontsnappen. De onderwerpen kozen haar vanwege de impact van haar jeugd in het land, nieuws op de tv of het gesprek met grootouders aan de keukentafel. Ze komt uit een familie van muzikanten; haar beide ouders speelden voor het National State Symphony Orchestra in Kazachstan; haar moeder als cellist en haar vader als orkestleider. Haar grootvader bespeelde het Turkse volksinstrument met lange nek, de dombra (en was een van de eerste spelers die tijdens het Sovjettijdperk op vinyl werd opgenomen). Vóór 1991 was het land zo arm dat veel gezinnen, waaronder die van Galya, in de rij moesten staan voor brood. Later won ze een muziekbeurs voor Groot-Brittannië en studeerde eerst viool aan de Royal Academy voor undergrad en vervolgens een master aan het Royal College of Music.
Er zijn een handvol films verschenen over de erfenis van The Polygon en de dramatische spanningen op de plaat spelen zich af als een film. Geen verrassing gezien Galya’s carrière en haar credits in films en televisie. Als leider van het London Contemporary Orchestra speelde ze in talloze films van Paul Thomas Anderson en improviseerde ze voor Suspiria uit 2018 van Luca Guadagnino. Als solovioliste heeft haar speelstijl een enorme impact gehad op het geluid van films, waardoor ze een vaste samenwerkingspartner werd voor veel componisten, waaronder Oscarwinnaars Hildur Ingveldardóttir Guðnadóttir en Volker Bertelmann. Haar techniek van rondstrijken voegt een etherische glans toe aan de viool die dichter bij synthetisch geluid ligt en luidde een nieuwe textuur in het lexicon in (en is ook terug te vinden op Polygon).
Galya’s elektronisch gemanipuleerde stem en viool vormen het kloppende hart van de plaat, waarbij verschillende voorbereidingstechnieken worden gebruikt om een reeks industriële pieptonen en percussieve klikken en andere soundstage-effecten te creëren, opgenomen zonder tempobalkstructuur en een klik voor een ongebonden, los van het timing effect .
Release: 20 oktober 2023
Label: One Little Independent
