Worden we allemaal verleid door het raadsel van de herinnering? Is het geheugen als een droom die lang vergeten segmenten van het leven herbestemd tot een samenhangend verhaal door de eeuwen heen? Dat zou heel goed kunnen. Dan is er het personage in een roman van Dennis Lehane die zei: ‘Een man zijn de verhalen die hij over zichzelf vertelt, en de meeste van die verhalen zijn leugens. Kijk nooit te nauw. Als je zijn leugens ontdekt, zal het jullie allebei vernederen. Het is het beste om gewoon met de onzin te leven”.
Dus, de moraal van het verhaal is dat wat je gaat lezen en horen onzin is, gewoon een stapelbed, of misschien niet. We zullen zien. In de Odyssee vertelt Homer over de gecompliceerde man, waar hij naartoe ging, wie hij ontmoette, de pijn die hij leed in de stormen op zee en hoe hij overleefde. Eenvoudig of gecompliceerd, we zijn de som van onze ervaringen, de plaatsen die we ons herinneren en de mensen die dit hele leven mogelijk hebben gemaakt.
Dit is niet het verhaal van een groot man, hoewel ik, zoals u zult zien, hoopte indruk te maken. Doen we dat niet allemaal? Misschien niet. Ik ben een gewoon persoon die nooit een remedie voor een ziekte heeft ontdekt of een baanbrekende zaak heeft bepleit bij het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten of de grappigste grap heeft verteld of het beste liedje ooit heeft geschreven. Ik heb niet eens een paarse dinosaurus ontdekt in de tweede hands bak van een videotheek.
Toch ben ik opgegroeid in een tijd die belangrijk was en altijd zal blijven, althans voor ons, de babyboomers. Zie je, ik ben geboren in de laatste jaren van de babyboom, tussen 1946 en 1964. Wij waren de kinderen van de beste generatie. We zijn opgegroeid in een tijd van voorspoed en illusie. In tegenstelling tot het ogenschijnlijk grijs geruite decennium waarin velen van ons zijn geboren , we zijn opgegroeid in een tijd van turbulentie, observeren van de desintegratie van instellingen en de achteruitgang van die welvaart die doorgaat naarmate de tijd verstrijkt in 2022. Reclamemanagers leken tegemoet te komen aan onze grillen. Onze muziek stond en staat centraal in de wereld, ook vandaag nog. Dat denken wij tenminste. Dit verhaal is niet alleen van mij. Velen van ons hebben dit verhaal beleefd en onze kinderen zullen oogsten wat we hebben gezaaid.
Ik heb een leven geleid met de mensen en op de plaatsen waar ik herinneringen aan zal ophalen in de woorden die volgen uit “Version Of The Truth”:
“I look back and dug deep, just to find the dark waters of dead secrets, which threw me for a while in the winter of my discontent, you never know which way it goes, you never really know until you lose it, was I ever really here, who knows? Is there an afterlife”.
Website Steve Mednick
